Ubieram duże dziewczyny. Moja krótka historia projektowania mody. Część 2/Dressed big girls. My brief history of fashion design. Part 2.

Z drżeniem dokonuję tego wpisu na kredyt, pomiędzy jednym omdleniem kompa, a drugim. Rupieć wyłącza się, co chwilę, a i nadgarstki obolałe nie tyleż od szycia, co od zimnej wody w pracy, dają znać przy stukaniu w klawiaturę.
Dziś powracam do czegoś bardziej indywidualnego, czyli do własnych wygibasów z igłą i nitką.
Po prezentacji moich krawieckich poczynań na małe lalki - tj. 30 cm - przyszedł czas na pokaz wytworów dla dużych pań, co jest zgodne z naturalnym biegiem mojej drogi, nazwijmy to szumnie - "projektanckiej". Tylko małą znajomością lalek Tonnera, jestem w stanie wytłumaczyć mój lęk, przed szyciem na większe modelki. O ile na Fleur, Petrze i Barbie (oraz innych lalkach o tych gabarytach), wychowałam się od samego początku podstawówki i myśląc o szyciu, automatycznie stosowałam w głowie tę skalę, o tyle z boskimi, idealnymi, ale realistycznymi ciałami Tonnerek, zetknęłam się raptem kilka lat temu - pierwszą Esme kupiłam w 2010 r. Chociaż szyjące znajome, mówiły mi, że na duże szyje się łatwiej, ja pojmowałam rzecz wprost proporcjonalnie ;-) Coś w tym jest, że szyjąc na tak  realistyczne kształty, wielkości 40 cm, ma się złudzenie szycia dla człowieka. A to już równie duża odpowiedzialność! Można sobie za to śmiało pozwolić na wiele detali, takich jak ściągacze, mankiety, kołnierzyki, itp. Oczywiście ja to stosowałam i dla małych dziewczyn, ale teraz widzę, że tamto dopiero wymagało precyzji i wcale, choć mniejsze, nie było lżejsze i dużo szybsze w wykonaniu.

Style, z których czerpię inspiracje do moich projektów, to przede wszystkim glamour, goth i etno, ale zawsze staram się nadawać strojom sportową funkcjonalność. Krótko mówiąc, tworzę to, w czym w dużej mierze, sama wyszłabym na ulicę i czuła się w tym zarówno swobodnie, jak i oryginalnie. Sama osobiście już od dawna nie noszę spódnic, ale chętnie podziwiam je na innych paniach, a na panach jeszcze bardziej :-)
Tak się zaczęło:

Pierwsza udana próba na tyle mnie zachęciła, że szybko sięgnęłam po coś innego, chociaż bez znudzenia pracowałam na utrwaleniem tego, co uznałam za proste i efektowne.

Później doszły sukieneczki:

Zauważyłam jednak, że dużo lepiej szyje mi się na panie o mniej obfitych ciałkach, czyli tych "antośkowych".

I jak w przypadku małych lalek, tak i dużych, musiałam zadbać o odpowiednie dodatki. W końcu dla mnie też, charakterystyczny wisiorek i torebka, to fundament mojego stylu! Uważam, że można mieć skromny, zwykły sweter, czy bluzkę, przeciętne spodnie, ale naszyjnik, bransoletka i oryginalna torebka, niezawodnie przyciągną uwagę i ożywią nawet banalną całość.

Cała opowieść, nie na jeden wpis, oczywiście :-). Jako przerywnik, zapraszam na drugiego bloga, gdzie zamieściłam trochę moich obrazów: simran2pl.blogspot.com