Zanim dopadła mnie grypa... W przeddzień najtrudniejszego.

... Spotkałam się w sobotnie, mroźne, lutowe popołudnie z Ineczką w Green Caffe Nero, przy ul. Marszałkowskiej. Tam było nam najbliżej z Cepelii, gdzie zachwycałyśmy się wystawą patchworków Anny Sławińskiej. Z lokalu oprócz zawiesistej, aromatycznej herbaty, zapamiętam jeszcze paranoicznie strzeżony szyfrem z paragonu, jedyny w obiekcie, koedukacyjny kibel - swoją drogą - umiarkowanie czysty. Spotkanie planowane długo i przekładane, nie miało wątku przewodniego, dot. konkretnych lalek. Wzięłyśmy niedużą porcyjkę (Inka większą) naszych lalkowych (na ogół) nowości.

Nie wiedziałam, że Ineczka przygotowała dla mnie oprócz elganckich drobiazgów wykonanych techniką metaloplastyki, 2 piękne lalkowe prezenty: bajkową kruszynę Enchantimals,

(druga od prawej)
oraz najprawdziwszą w świecie lalkę OOAK, na bazie EAH, wykonaną przez Ulę.

O takich cudach nawet nie śmiałam póki, co marzyć, bowiem mam potrzeby wymagające odłożenia czegoś na kupkę, a o podwyżce powinnam przynajmniej chwilowo - zapomnieć ;-)

Najpiękniejsze było jednak bezinteresowne spotkanie z drugim Człowiekiem - coś, o czym już niemal zapominam, że może istnieć w zalewie znajomości miłych, lecz do bólu powierzchownych, lub podyktowanych interesem, co - nie mogę mieć pretensji - wynika z założeń mojej pracy.

Miłe spotkanie, miało groteskowy koniec. Cóż, groteska to stałe tło egzystencji Kidy i obym jak najdłużej umiała się z tego śmiać, nawet jeśli już tylko na siłę... W autobusie usiadłam na końcu, choć jest to zawsze ryzykowne, niemal tak bardzo jak nachylanie się nad basenem pełnym piranii. Ale skusił mnie rząd wolnych miejsc, na których mogłam swobodnie rozłożyć torby, zamiast budować piętro na własnych kolanach. Na trzecim przystanku otworzyły się drzwi i ujrzałam jak jeden rosły facet, podnosi z chodnika drugiego niedźwiedzia i dosłownie wpycha go do pojazdu. Jeszcze drzwi się nie zamknęły, a facet już gruchnął na podłogę jak stał, mało zębów nie gubiąc. Kolega znów go podniósł i podprowadził gdzie? Oczywiście do moich miejscówek! Ułamek chwili i pijak wylądował na torbie z lalkami i połowie mojego ciała. Przekleństwo ocuciło tylko kolegę, który zaczął mnie przepraszać. Nader szybko mocą strachu i zaskoczenia wydobyłam się spod bezwładnego cielska i pognałam do przodu. Pijak bełkotliwym głosem przepraszał i namawiał bym została. A gdy nie reagowałam, burknął: "wredna baba".
Cud jakiś, że lalki nie ucierpiały...

Tymczasem, widzę, że gorączka znów przekroczyła 39 i sunie w górę, mimo podwójnej porcji leków, od której wysiadł mi już żołądek. Niestety, tak jest od 3. dni. Każdego czuję się gorzej. Dziś straciłam głos. Są tylko przebłyski poprawy na jakieś 2 - 2,5 godz. W taki przebłysk muszę wstrzelić się jutro, by wyjść do apteki po zapas leków i delikatesów po żarcie dla kotów. Mam wrażenie, że gdybym jednak nie brała tych leków, byłoby gorzej. Nie przypominam sobie takiej grypy. Jakaś świńska, czy ptasia cholera...

Jutro bardzo smutny dzień. 7. rocznica śmierci Mamy. Moment, od którego już nic nie biegło drogą normalności, mimo szczerych chęci i dążeń. Umierała spokojnie, wierząc, że w trudnych momentach nie będę sama. Cieszę się, że nie musiała się rozczarować, że nie wie jak naprawdę potoczyło się to wszystko...