Peruwiańskie lalki - kolczyki/ Peruvian dolls - earrings

Dwa tygodnie temu wyciągnęłam spod stołu karton, zaklejony starannie przed czterema laty, jak paczka z przeszłości, nigdy niewysłany dar dla braci Kosmitów ;-). Jeden z ostatnich, nietkniętych pakunków ze starego mieszkania, dawnego życia. Nie było sensu walczyć z jego zawartością wcześniej, bowiem mało obiecujący napis głosił: "Ozdoby, pamiątki". Czyli nic praktycznego. Aż do czasu, w którym poszukiwania unikalnego drobiazgu, nie przyniosły efektów i jak w dziób strzelił, pozostało otworzyć jeszcze tylko ten sarkofag. Co też uczyniłam z bardzo mieszanymi uczuciami. Od stanu pierwotnego wzruszenia i radości, jakby mnie nagle odmłodzili, do gryzącej nostalgii, przekopałam całą jego słodko - gorzką zawartość. Zdjęcia, wycinki z nieistniejących już tytułów gazet, duperele, naklejki do albumu Barbie z etapu mojej podstawówki, niesamowite, po prostu etykiety zapałczane, które zbierała Babcia w latach '60 (kiedyś wrzucę obszerny wpis na bloga: "Odkryte, Upolowane"), dwa piórniki na magnes (jedyne jakie zostawiłam na pamiątkę, bo od najbliższych Osób), dzienniki i w końcu kilogramy tego, co nosiłam na sobie od końca podstawówki, poprzez wszystkie licea, studia i krótki okres po. Chyba mogłabym wystawę zrobić ;-)

Każdy wisiorek, naszyjnik, pierścionek, para kolczyków - to jakaś sytuacja, często jakiś prezent, jakiś etap w obiecującym, kolorowym życiu, podróż, czy zwykłe zakupy... Więc przewijały się przed tym, co poeci zwą "oczyma duszy", kadry z własnej egzystencji, niczym te z ulubionych filmów, zresztą granica tutaj płytka, moje życie starczyłoby za kanwę dla 10. scenariuszy ;-). Tunezyjskie dzbanuszki (w barbiowym wymiarze), które Mama jako dziewczynka dostała od Stryjka, a ja mogłam je najpierw nakładać tylko na wyjątkowe okazje, ale już w pierwszej klasie liceum, przywłaszczyłam to cudo nieodwołalnie:

Wisior z Indii i bransoletka, które zawsze, co zauważyła koleżanka, nakładałam na egzaminy ustne ;-), chyba, żeby profesorów uspokajać dźwiękiem dzwoneczków ;-). Niesamowity krzyż z Etiopii, ciężki jak kula pokutna trójdzielny naszyjnik z Bułgarii, który też nosiłam od podstawówki i nieco skromniejszy zestaw talizmanów na cienkim łańcuszku.

I wreszcie to, czego szukałam! Peruwiańskie kolczyki - laleczki, które dostałam w pierwszej klasie liceum od Babci, gdy przeżywałam fascynację kulturami Ameryk. Obie miniaturowe postacie, skryły się w tym oto "domku", niczym w jakimś Polly Pocket. Zajrzałam doń już na samym końcu.

Laleczki, od A do Zet, ręcznie wykonane, na bazie drucików owiniętych nićmi. Miniaturowe odzienie tkane, kapelusiki przyklejone. Twarzyczki z niewiadomego materiału, malowane i lakierowane. Może nie są zbyt subtelne, ale przy takich krasnoludkach i tak, ktoś spędził trochę czasu. Ciekawa jestem, ile tworzy się jedną figurkę tego formatu...  

Jak są maleńkie - widać dopiero przy Peruvian Barbie z 1998r. Sama lalka na moldzie Kira/Marina, oczywiście doczeka się kiedyś odrębnego wpisu.  

Po kilku godzinach tej podróży w czasie, wyczerpana emocjami, zirytowana nieco, wrzuciłam ponownie wszystko do kartonu, łącznie z toną naszyjników, których nigdy już nie włożę, bo pretekstu brak i potrzeby takiej także, a może również miejsca w ciasnej teraźniejszości... Etap zamknięty, karton zamknięty, tylko peruwiańska para i zapałczane etykiety odzyskały wolność.      

Wysokość: ona 3,8 cm; on 3,6 cm.

Tworzywo: tkanina.

Cechy szczególne: całość wykonana ręcznie, lalki - kolczyki.

Data produkcji: lata '90 XX w.

Kraj produkcji: Peru

Height: 3.8 cm girl; boy 3.6 cm.

Material: fabric.

Special features: all hand-made dolls - earrings.

Date of manufacture: the 90 twentieth century.

Country of production: Peru