Mała Azjatka Jenny. I cały dzień przygód, jak z komedii/Little Asian girl Jenny. And all day adventures, like a comedy.

Miałam ów słodki, wiosenny wpis z delikatną nutą egzotyki, wrzucić już wczoraj, ale moja wyprawa do stolicy i z powrotem obfitowała w takie atrakcje, że na dobrą sprawę, wrażeń starczyłoby mi na podróże z okresu miesiąca... Trudno więc się dziwić, że po powrocie musiałam odreagować z ciekawą lekturą.
Już noc nie zapowiadała niczego dobrego: koszmary tak realne, że ostatecznie zrobiłam coś, czego nigdy nie robię - zapaliłam światło. Pogięło też Padlinkę, która kursowała wte i wewte, pod śpiworem, na śpiworze, pod śpiworem, na... Wściec się można. Ja też nie mogłam znaleźć sobie pozycji przez obolały kręgosłup. Do rana przeleżałam na brzuchu ku niezadowoleniu kota. A ostatecznie od tej pozycji rozbolał mnie żołądek. Choć niewyspana i zmarnowana, wstałam z ulgą, ogarnęłam się i wsiadłam do autobusu. Pierwszy był prawdziwym złomem - trząsł jak wóz drabiniasty na "kocich łbach", ale nic to, norma. W drugim, pani potężnych rozmiarów usiłowała zrobić ze mnie naleśnik i z uporem pchała na szybę, a nad mą głową pochylał się jej czcigodny małżonek i gadał jak najęty, chyba tylko po to, żebym nie mogła skupić się na czytaniu. Może zawarł sojusz z żoną, że mnie wspólnie wykurzą z tamtego miejsca? Lecz to też tylko deser po obiedzie. Gdyby nie dalsze atrakcje, nie byłoby nawet co i po co wspominać.

Od Babci wyszłam grubo po 19. Spore ryzyko, bo ostatni autobus w weekend mam z pętli Żerań o 21.15. W końcu XXI wiek. Ale od czego są własne nogi? Na schodach zatrzymał mnie dziwny łomot, jakby szedł po nich Żelazny Drwal. Zamarłam, ale czas mnie gonił, więc postanowiłam stawić czoła przeznaczeniu. Przechyliłam się przez poręcz. Półpiętro pokonywał mozolnie duży facet ostrzyżony na jeża, w jaskrawo żółtej kamizelce z odblaskami. Wypisz - wymaluj policjant. Przez poręcz zobaczyłam tylko gięte pręty jakiegoś ustrojstwa, z którym zmagał się mężczyzna. "Aha, policjant prowadzi wózek z niepełnosprawnym na górę" - zinterpretowałam uchwyconą scenkę i ośmielona dodałam gazu. Gdy byłam już u szczytu schodów najniższego piętra, a on dopiero gramolił się na nie, stanęłam jak wryta. Facet z wysiłkiem Syzyfa pchał przed sobą dziwną konstrukcję. Ni wóz magazynowy, ni podnośnik. Coś co miało trzy półki - szuflady, lekko ażurowe, zatem bez pomyłki oceniłam, że dwie niższe są puste, a w górnej, kiedy mijałam gościa dostrzegłam dwie butelki po wodzie gazowanej i zmięty celofan. Szybko połączyłam Syzyfa z ekologiczną śmieciarką, która od godziny warczała pod oknem, śmieciarką, która prawie zawsze warczy, ilekroć odwiedzam Babcię; jak widać nawet w niedzielny wieczór! Widocznie kursuje codziennie, ale dlaczego u licha wielki facet pcha z wysiłkiem wóz żelazny z dwiema butelkami na piętro, zamiast znieść na dół to, po co przyszedł? Zgłupiał? Nie on pierwszy tego wieczora. Wątek śmieciowy, prześladował mnie jeszcze w 116. Tyle wolnych miejsc, a akurat obok, musiał usiąść zbieracz butelek i puszek wraz z trzema ogromnymi torbami wspomnianego dobytku. Po chwili zaczął rozpychać się i śpiewać - dobrze, że nie śmierdział. Znowu przytuliłam się do szyby i odliczałam przystanki.

Wysiadłam, poleciałam na skróty do 18 i już przed Domami Centrum zaczepiło mnie dwóch facetów. Mały pijany i większy trzeźwy.
- Ej, rybeńko. - usłyszałam - Zaczekaj.
O, coś podobnego już kiedyś przeżyłam. Przyspieszyłam kroku, ale trzeźwy znalazł się obok.
- Dzióbku, nie uciekaj - lekko złapał mnie za rękę, akurat tą, przez którą miałam przewieszoną torbę.
W drugim ręku trzymałam sporą doniczkę z kępką przebiśniegów od Babci. Zebrałam się w sobie. Trudno: nie będę miała kwiatków. Ale nie musiałam skorzystać z tego oręża, bo naprzeciwko nas pojawił się młody mężczyzna. Nie był wprawdzie rycerzem, ale skutecznie wypłoszył meneli. Pijany zaklął i obaj zostawili mnie w spokoju. Przebiśnieg ocalał, a ja gnałam na złamanie karku do 18. Śpiewający kibice w szalikach mi nie przeszkadzali.Wyciągnęłam książkę. I jakiego szoku doznałam, gdy tramwaj zatrzymał się nagle i nieodwracalnie na Rondzie Starzyńskiego, zamiast jechać do końca trasy! W osłupieniu i panice wypadłam jak spłoszona owca na zewnątrz. A tam jak byk stoi tablica: "W dniach 14 - 15 marca, trasa linii 18 zostaje skrócona. Za tymczasowe utrudnienia przepraszamy". Spojrzałam na zegarek. 20.45. Oż w mordę jeża!

Zaczęłam kręcić się jak nawiedzona po tym rondzie, aż wpadłam na przystanek autobusowy. Teoretycznie miało zaraz jechać 509 do pętli Żerań. W myślach konstruowałam scenariusze awaryjne. Dobra nie będzie mojego na kresy, to jak zawsze w takich sytuacjach wsiądę w ten który dojeżdża tylko do centrum miasta. Już nie raz szłam po nocy na piechotę przez niemal całe Legionowo. Kondycję mam dobrą, rekreacyjnie przemierzam na czas po 6 - 10 kilometrów, więc co mi tam taki spacerek? Mrozu nie ma, deszcz nie pada. W torbie mam chipsy i napój. A do obrony doniczkę i glany. Wszystko pod kontrolą.

Na szczęście 509 przyjechało, wysiadłam pod ciemnym wiaduktem, pognałam przez jakieś piachy i wertepy, aby wsiąść wreszcie w autobus docelowy i w spokoju spędzić w nim najbliższe 50 minut. Jak zwykle usiadłam przy oknie, na wolnym miejscu obok, postawiłam doniczkę, wyjęłam książkę i 3 przystanki dalej komfort podroży uległ redukcji. Elegancki mężczyzna około 40. zapytał, czy może usiąść, więc przestawiłam roślinkę na wolne miejsce vis a vis. On włożył nos w gazetę, ja w książkę. Ale za granicami Warszawy coś zaczęło się dziać. Sznury wozów policyjnych na sygnale, łącznie z wielką budą i karetką, mijały autobus wyjąc oraz świecąc niebieskawo. Odruchowo spojrzałam na zegarek w komórce i wtedy elegancki mężczyzna obok mnie puścił taką wiązankę, że uszy stanęły mi na sztorc jak u kota:
- Ach te ch...e p...e z...e k....y! Jadą takie ch...e p...e z...e k...y, a my mamy ich przepuszczać bo te ch...e k...y z....e p...e zrobili sobie jakąś naradę albo imprezę. Ch...e k...y z...e p....e. Jak ja nienawidzę nadludzi!!!! No, nienawidzę!!!! Ch...e k...y! Ch...e!!!
Po pierwszej wiązance w autobusie zapanowała martwa cisza. Słychać było tylko policyjne syreny. Po drugim akcie tej sceny, ludzie skulili się w sobie, a ja znowu wprasowałam się w szybę. Po akcie trzecim dziewczyna siedząca naprzeciwko agresora spuściła głowę i udawała, że jej nie ma. Ja zresztą też. Facet darł się przez dwie minuty. Później ucichło wszystko, łącznie z policją. Z porannych wiadomości dowiedziałam się o zamieszkach w moim mieście. 700 sztuk pijanej hołoty napadło na nasz komisariat i zdemolowało radiowóz. Policja musiała wezwać posiłki.

A dzisiejsza 11 - centymetrowa laleczka, to pierwsza mała Azjatka z rodzaju Kelly/Shelly - Li'l Friends of Shelly z 1996r. Pierwsza, ale nie ostatnia, bo o ile nie kojarzę żadnej Azjatki w Heart Family (choć może coś przeoczyłam), nie licząc ich protoplastów, czyli dzieci Rosebud, o tyle Kelly/Shelly i ich następczynie już nie dyskryminują skośnookich dziewczynek i mają je w międzynarodowym gronie swoich koleżanek.

Na potrzeby naszego rynku, czyli europejskiego, firma Mattel nazwała ją Julie. Amerykanie mogli kupić dziwczynkę jako Jenny. Ja małą nazwałam: Marika. Imię to wykorzystałam do jeszcze jednej lalki, w końcu w klasie, czy w pracy, imiona też się dublują. Teraz za ścianą mam sąsiadkę Marikę - dziewczynkę o urodzie porcelanowej laluni, smukłą jak trawka, na oko ma 8 - 9 lat. Nie wiem, czemu zawsze patrzy na mnie wilkiem, bo mamę ma sympatyczną. Mała świetnie gra w piłkę z chłopcami pod moim oknem i nigdy nie mówi "dzień dobry"... Wydaje się świadoma swojej urody, talentu sportowego i przy tym jest bardzo zarozumiała.

Jak zwykle, gdy widzi się coś po raz pierwszy, a ma się jeszcze mały zbiorek choć ogromną namiętność i moc pragnienia - staje się na głowie, by zdobyć przedmiot pożądania. Z całej serii znowu pozwoliłam sobie jako niezbyt bogata licealistka tylko na tę jedną laleczkę, która w oryginale ma jaskrawy płaszczyk przeciwdeszczowy i takiż kapelusik. Ma też mój ulubiony mold z zamkniętymi ustami, który przypadł także prezentowanej tu w zeszłym roku Hawajce (1998r.). Jenny z otwartymi ustami tracą już tę azjatycką miękkość oblicza, ale może to tylko moje prywatne spojrzenie. Będziecie mieli szansę porównać i wyrobić własne zdanie w następnym odcinku.
Tutaj z Jester Jenny (1999r.) z Shelly Club: