Filipińska Barbie/Filipina Barbie doll

Dwa miesiące temu, z przyjemnością przygotowałam ten materiał. Wtedy, nie przewidziałam jeszcze, że nie będzie mnie tu tyle czasu… Choć pewne sygnały, pozwalały przypuszczać, że nadejdą nowe trudności i zmiany. Jakby negatywnego, nie było dosyć – utraciłam dostęp do własnych blogów, a nawet możliwość odpisania na Wasze komentarze. Tylko własnej determinacji, godzinom spędzonym na „zabawie” w informatyka i pomocy Przyjaciela, zawdzięczam mój powrót do Blogosfery…

1 września spędzony w Modlinie, był już nasycony silną niepewnością wobec najbliższej przyszłości, ale skoro ów dzień trafił mi się wolny, postanowiłam go zagospodarować pożyteczne i przyjemnie :-)  Po raz pierwszy pojechałam zwiedzić część zabudowań historycznej Twierdzy, 

a że temperatura w słońcu przekroczyła plus 42 stopnie C i tym samym był to ostatni upalny dzień lata, ostatecznie, wylądowałam na plaży nad Narwią, 

ze skromnym prowiantem, aparatem fotograficznym, trzymającą w napięciu książką S.J. Watson „Zanim zasnę” i… Filipina Barbie z 1993 r.  

Unikalny zespół umocnień, odkąd za śmieszną sumę, został sprzedany prywatnemu podmiotowi, faktycznie robi wrażenie żałosnego zaniedbania i karygodnego niewykorzystania potencjału na skalę europejską. Gdy 2 tygodnie później, przy innej okazji przyjechałam do Nowego Dworu Mazowieckiego ponownie i zobaczyłam jego drugą, bardziej reprezentacyjną część, także nie byłam pocieszona.

Przy okazji zapraszam Was na spotkanie z ostatnim żyjącym obrońcą Twierdzy: 104 – letnim ppłk. S. Sierawskim:  Czcigodny senior, zaskakuje swoją świetną pamięcią! J TUTAJ:
https://simran2pl.blogspot.com/2019/11/ostatni-obronca-modlina.html

Dowiecie się także więcej o samej Twierdzy, w skład której wchodzi m.in.: najdłuższy budynek w Europie. Nie trzeba być miłośnikiem historii, by czuć podziw dla takiego dziedzictwa, ale też żal, że na naszych oczach, ulega ono smutnej degradacji.

Tu ochrona zabroniła mi wejść. Usłyszałam: "Własność prywatna", więc mogłam popatrzeć sobie wyłącznie przez obiektyw...

Przejdźmy teraz do samej lalki… Jak wiemy, Barbie ma, lub miała swoje lokalne edycje w Indiach, Singapurze, czy na Filipinach. W ostatnim przypadku, lalki zostały bardzo źle opisane w internecie, co wydaje się o tyle krzywdzące, że Barbie produkowane na rynek filipiński, odznaczają się wyjątkowo wysoką jakością wykonania. 

Z moich obserwacji – co nie gwarantuje, że się nie mylę – wynika iż, Barbie na kultowym moldzie „Superstar”, były produkowane wyłącznie na rynek filipiński od 1991r. do 2000. Wszystkie Barbie tego rodzaju, z którymi miałam kontakt, posiadały najprostsze ciałko t’n’t, z obrotową talią i prostymi rączkami. To rozwiązanie na rynku europejskim, czy USA, związane było z najtańszymi produkcjami. Tymczasem, rynek filipiński, zrobił z tego projektu, niezaprzeczalne dzieło. 

Nigdy wcześniej, aż do tej pory, kreacje Barbie, nie były tak przemyślane, starannie  wykonane i bogate.

Koraliki, cekiny, misterne hafty – aż trudno uwierzyć, że to, co przypomina własny, fantazyjny OOAK, jest w istocie masową produkcją, opatrzoną logo „Ethnic”. Poszukajcie ich w sieci, a też się zdziwicie. Ostatnia seria, filipińskich Barbie, którą kojarzę, to: „Philippine Centennial”, wydana w 1998 r. z okazji 100-lecia niepodległości Filipin.

I jeszcze na koniec wpisu, uchylę rąbka tajemnicy, skąd wzięła się u mnie TAKA lalka. Odpowiedź jest banalna. 6, czy 7 lat temu ;-) kupiłam ją na polskim Allegro, po wcale niewyszukanej cenie. Lalka była nowa, zapakowana w mocno zniszczone pudełko, z lekko pożółkłą szybką. Wybaczcie, że Wam go nie pokazałam, ale leży w miejscu trudno dostępnym, co skutecznie mnie zniechęca, by je wydobywać teraz na światło dzienne. Taaak, kiedyś Allegro dostarczało prawdziwe perełki. Dziś, patrząc na znikomy wybór i wysokie ceny tego, co jest,  aż trudno uwierzyć w równie wystrzałowe zakupy…