Ken nr 130. Osobiście. Aż do bólu.

Chińska zaraza nie odpuszcza, mimo iście orwellowskich obostrzeń. Czas dla wszystkich jest trudny. Choć z pewnością ci, którzy mają swoje pasje – znoszą lepiej ten stan nadzwyczajny. Mnie wirus dotknął podwójnie: utratą najbliższej mi Osoby (mimo, że przyczyna śmierci była inna, obostrzenia te same: zakaz odwiedzin, niemożność pożegnania się, skąpe, telefoniczne informacje o stanie zdrowia; dopiero 3 doby po fakcie, dowiedziałam się, że Babcia nie żyje) i kilka dni później – bezceremonialnym zwolnieniem z pracy.

W ciągu tygodnia, cały dotychczasowy świat, jego najważniejsze filary, runęły mi na głowę……. W kontekście medialnych informacji o ofiarach zarazy w Europie i USA, moje przeżycia z jednej strony nabrały mocy, z drugiej – zbladły wobec ogromu globalnej tragedii.  

Mój szef nie czekał długo. Nim upłynęły 2 tygodnie od ogłoszenia pandemii, w tytule maila przeczytałam: „wypowiedzenie”. Powód: koronawirus. Forma maila jeszcze bardziej zimna niż samo wypowiedzenie. Boli tym silniej, że tylko kilka osób z zespołu straciło pracę. Resztę zawieszono w obowiązkach, pozostałym zaproponowano gorsze warunki. Lecz ze mną nikt nie rozmawiał. Nie miałam alternatywy. Nie rozumiałam co się dzieje, w końcu miałam b. dobre notowania. Przez współpracowników, starszych stażem, byłam chwalona za kompetencje….

Kilka dni później przysłano mi prywatnego maila od szefa do innego pracownika.

15 doskonale zaplanowanych i uporządkowanych kroków. Nie zdziwiłbym się, gdyby napisał to korpo-szef. Ale mój szef… jest księdzem. Znanym, przez niektórych nazywanym nawet „celebrytą”. (Nieee, nie chodzi o o. Rydzyka, spokojnie 😉)

A jednak zastanawiają następujące słowa:  

Proszę o modlitwę, aktywność, nieoglądanie się na innych (moje podkreślenie) i o
> zrozumienie.

Na czas epidemii, zostałam bez ubezpieczenia zdrowotnego.

Na szczęście otrzymałam masę, (jak nigdy w życiu!!!) wsparcia z zewnątrz. Teraz, gdy wszyscy doświadczamy naszej pokoleniowej próby, zachowanie mojego szefa, poruszyło nawet zupełnie obcych mi ludzi.

(Oto lutowy grzyb, który wyrósł pośród aksamitnego mchu, w ciepłe, wilgotne noce...)

Ciemnoskóry Ken nr 130, z 2019 r. jest bardzo ciekawą pozycją w projekcie Fashionistas Mattela. Ten realistyczny afroamerykański mold, został użyty po raz pierwszy 2 lata wcześniej. Starszy brat numeru 130, Ken nr 10, miał bardziej klasyczne, męskie ciało i jaśniejszą skórę. Fash-owi mężczyźni, tak, jak dziewczyny mogą pochwalić się różnorodnością figury – choć kobietom amerykańska firma, podarowała więcej wariantów. 

130 ma klasyczną, poważną, myślącą twarz. Bardzo przypomina Tre z popkulturowej, kolekcjonerskiej serii „Flavas” (od 2003 r.). Ujmuje mnie jego drobna postać. Osobiście, miałam szczęście do takich filigranowych chłopaków 😉

Brak artykulacji, to typowe zastrzeżenie do współczesnych produkcji Mattela. Ale w tym przypadku dziwi dodatkowo rozwiązanie projektanta dotyczące fryzury: mold świetny, naturalny. Lecz włosy ułożone w warkoczyki, pokryte całościowo czarną farbą, przypominają gumowy czepek.

Profilowany kształt, mnie osobiście, kojarzy się z rybą – Jesiotrem 😉 

(zdjęcie z sieci)

Aż korci, by przerwy pomiędzy warkoczykami, potraktować brązową farbą i wydobyć to, co trzeba…

Pan Jesiotr ma za to naturalne dłonie i stopy. Możecie je sobie porównać z Tre.

Trwajcie w zdrowiu.  

Zapraszam też TUTAJ: https://simran2pl.blogspot.com/2020/04/anielica-i-syrena.html