Kameralne spotkanie z lalkami w Warszawie/The intimate encounter with dolls in Warsaw

Znowu weszłam w fazę migren i totalnego osłabienia, znowu jakieś owrzodzeniowe paskudztwa powstały z odmętów przeszłości, zatem, będę pojawiała się tylko w porywach...
Trzy noce temu, nie spałam wsłuchana w klangor odlatujących gęsi. Leciał klucz za kluczem, przypominając nieubłaganie o tym, że na kolejne lato trzeba poczekać osiem miesięcy. Kiedyś był to dla mnie czas, zrywania jabłek i winogron, mieszania powideł, grabienia i palenia liści, oraz pieczenia ziemniaków w wieczornym żarze ogniska. Teraz trzeba wymyślić sobie inne aktywności - ot, chociażby zrobić generalne porządki w mieszkaniu. I w lalkach także ;-)
Przy okazji, skoro już jestem w jesiennym temacie, zapraszam zainteresowanych na mojego nowego bloga:
simran4.blogspot.com

I jeszcze w ptasim kontekście - na blogu o renowacji, targowiskach i artystycznych wyczynach własnych:    simran2pl.blogspot.com dzielę się z Wami, moim debiutem w ceramice.

A w miniony piątek, głowa, nie głowa, słabość, nie słabość, wsiadłam w komunikację miejską i pojechałam do drukarni, żeby odebrać ozalid (dla tych, którzy nie wiedzą, bo i ja nie zawsze byłam taka oświecona - jest to próbny wydruk książki na papierze słabej jakości, do ostatecznej korekty). Zawsze jak jestem w stolicy, staram się upchnąć jak najwięcej atrakcji. Zaliczyłam więc obiadek u Babci i lalkowe spotkanie w Ogrodzie Saskim z Inką.

Zanim pobawiłam się w fotografa naszych małych dziewczyn, pożegnałam znowu kolejny, niezwykły obiekt, związany nie tylko z moim dzieciństwem, ale też i z całym dorosłym, warszawskim życiem.
W domu towarowym SEZAM, kupowałyśmy odwiecznie znakomite wyroby garmażeryjne, także na święta, oraz artykuły przemysłowe. Było to miejsce, do którego w pierwszej kolejności, kierowałam swe kroki, chcąc kupić bliskim upominki. Nie były tanie, ale obowiązkowo: wybornej jakości.
Sezam i dom towarowy Smyk, który także w tym feralnym roku został zamknięty - to ikony powojennej stolicy, ostatnie przytulne ("swojskie") i kameralne, mimo niemałych gabarytów powierzchnie handlowe. O ile dobrze pamiętam, tutaj, otworzył swe podwoje, pierwszy w Polsce McDonald. Jeśli nie pomyliłam kolejności, to jako drugi, pojawił się ten we frontowych podziemiach Smyka.

Czy gdzieś w Polsce, tworzy się dzisiaj tak ciekawe elewacje?

Cóż. Dziwny i obcy staje się dla mnie ten świat...

A to już migawki z naszej sesji w Ogrodzie Saskim

(na zdjęciach powyżej - piękność Inki: Tonnerka OOAK w czerwieni muszkatli i pokaźnych kwiatów kany, niczym w rajskim ogrodzie)

i przy budynku departamentu wojskowego.
(Bratz i mała Yumi, należące do Inki)

Tu miałyśmy wesołe przygody, bo gdy fotografowałam Tonnerkę, bacznie obserwował nas starszy pan, który w końcu zapytał ciut nieśmiało: "Czy będzie też sesja erotyczna?" ;-). Następnie, gdy dziadziuś usłyszał zdecydowane: "Nie dzisiaj", chciał się przyłączyć jakiś Anglik, mówiący w miarę poprawnie po polsku. Ale Inka go oświeciła, że: "Nie przewidziałyśmy tercetu" i także sobie poszedł ;-)). Ależ z nas paskudne baby!
Poniżej moje Zodiac Barbie w wersji African American z 2004r., oraz FR - ka Quiet Storm Annik, Integrity Toys, z 2011r.

Od schylania i czołgania się z aparatem, łeb rozbolał mnie całkiem dotkliwie.
Do domu wróciłam w stanie totalnego rozkładu, wstyd przyznać, z torebką na kolanach. Maskara. Bodaj i dziadek jako eskorta przydałby się w tak podbramkowej sytuacji!