wtorek, 15 marca 2016

Dynamite Girls część 4. Pożegnanie z Arią. Lalki jak ludzie - ludzie jak lalki/Dynamite Girls Part 4. Farewell to Aria. Dolls like people - people like dolls


Dłubię tego posta na wyrywki od tygodnia, dzięki temu tak się mimowolnie wydłużył... Pory roku zmieniają się niemal co dzień. W miniony wtorek, gdy jechałam do szpitala, za szybą autobusu ujrzałam na szarym niebie 7 kluczy dzikich gęsi. Na szczęście? :-) Dwa dni później mknęłam do sklepu mrużąc oczy przed silnym słońcem, a wczoraj gdy wracałam wieczorem ze stolicy, rozpadał się lodowaty kapuśniaczek, ewoluujący szybko w gęsty śnieg z deszczem, przed którym nie była w stanie obronić mnie nawet parasolka, a tym bardziej nowa pseudo - wiata, z wysokim dachem i bez ścian bocznych... oszczędny, sadystyczny pomysł władz Warszawy ;-) Choć przemokłam i nogi rozbolały od całodziennego dreptania, nie skusiłam się, by usiąść w kałuży... na ławce ;-). Gdy dodatkowo przemarznięta po półtoragodzinnej posiadówce w nieogrzewanych środkach transportu miejskiego, znalazłam się u siebie, znowu powitał mnie puszysty narnijski krajobraz, jak z początku lutego. Niestety dziś nie pozostawił po sobie znaku, śladu... a szkoda, bo liczyłam na kolejną, śnieżną sesję z moimi pannami.  



Kiedyś lalka była dla mnie czymś na podobieństwo jednostki ludzkiej... Człowieka zaś, oceniałam dużo lepiej niż obecnie ;-). Tak samo większość plastikowych dziewczyn, które podbiły moje serce, traktowałam jak boginie w czasach, w których zdobycie każdej pociągało za sobą wielki wysiłek. Ale dojrzałam i przekonałam się, że ludzie choć pozornie różnią się między sobą, są zwykłymi drapieżnikami, wepchniętymi w schemat suchej, egoistycznej konsumpcji. Kto odbiega od wzorca - ten wyjątek, lub dziwak... Jak lalka  typu OOAK. W ludzkiej rzeczywistości/codzienności, budowałam swoje otoczenie z takich poza schematycznych "marginesów"... Mawiają, że swój ciągnie do swego ;-)
O lalkach podświadomie myślałam w analogicznych kategoriach.Te, które znalazły się u mnie, były wybitne, zasłużyły na miejscówkę w moim sercu. Dozgonną... Zaś ja walczyłam o nie z determinacją, o czym nie raz tu czytaliście. Byłam bardziej wybredna niż w dobieraniu sobie bliskich ludzi. Nie udało się uniknąć podobieństwa w działaniu... Relacje zawierałam w założeniu na długie lata. Jeśli nie na wieczność ;-)
Lecz te lata mijały. Powtarzały się ludzkie zachowania i zagrania; powtarzały się lalkowe moldy, warianty kolorystyczne. A ja zdobyłam dostęp nie tylko do Barbie i lal regionalnych... Odkryłam inne firmy, inne lalkowe światy, poznałam wielu Kolekcjonerów i ich sposoby na zbiór, a także często łączące się z tym filozofie.

- Co, naprawdę mnie opuszczasz?! Nie jestem w stanie się pogodzić. Przecież dopiero się poznaliśmy...



- Tak, i ja jestem w szoku. Mówili mi o tym od miesięcy, ale nie chciałam wierzyć. Nie zanosiło się na żadną przeprowadzkę...


Więc... Plany i praktyka, to dwie różne płaszczyzny. Nauczyłam się być opuszczaną, a z czasem przetestowałam, jak to jest samemu opuszczać. Naturalne sprawy, które mimowolnie, a może automatycznie - dotknęły przedstawicielki mojej kolekcji. Już nie każdą pragnęłam zachować u siebie na zawsze. Ze względów tak różnych, jak każda znajomość obejmująca konkretną postać z krwi i kości. Chciał nie chciał stwierdziłam po latach gromadzenia wszystkiego, co udało mi się zdobyć, że nie tylko z podwójnymi egzemplarzami mogę/chcę się rozstać. Co gorsza - kilka sztuk w całym swoim kolekcjonerskim życiu nabyłam z premedytacją przewidując rozwód w przyszłości. Nie pytajcie, czy to samo korciło mnie w odniesieniu do niektórych ludzi ;-)))...
Jeśli chodzi o lalki, to zawsze łatwiej było mi pożegnać panią, która była u mnie w założeniu rezydentką (bo automatycznie nie pozwalałam sobie na przywiązanie do niej), niż taką, którą zdobywałam w ramach uzupełnienia serii, choćby bardzo zwykłej, powtarzalnej. Dlatego mam tak dużą kolekcję. Nie znoszę burzyć całości. I z małymi wyjątkami - nie lubię pozbywać się moich lalek! :-D

- Siostrzyczko, tak mi smutno! Co ja bez ciebie zrobięęę... ?


- Zaopiekujesz się moimi chłopakami... 


- ???! 


Arię na nowym moldzie, nabyłam parę lat temu na fali dziewiczego zachłyśnięcia się Dynamite Girls i... no, dobra, nie będę ukrywać...posiadania sporej gotówki na lalki. Zamarzył mi się szalenie podzbiór czegoś całkiem innego niż to, co gromadziłam od podstawówki. W tamtych latach dużo szyłam, nie tylko na własny użytek, ale też z ambicjami handlowymi. W czasach, gdy świata nie dotknął jeszcze tak koszmarny ekonomiczny kryzys, nawet udawało mi się coś sprzedać. Potrzebowałam też różnorodnych modelek, prezentujących moje ciuszki. Sztywne Barbie odpadały w przedbiegach. A u mnie jak wiecie najwięcej jest Afroamerykanek i wszelkich etnicznych piękności. Dlatego ucieszyłam się, gdy znalazłam coś z jasnymi włosami, choć nie ukrywam - marzyła mi się klasyczna blondie Integrity Toys, taka jaśniutka, eteryczna... Niestety - nie natrafiłam wtedy na żadną lalkę o tych parametrach. Doszłam więc do wniosku, że "na bezrybiu i rak ryba", ale z dużym prawdopodobieństwem znajdę w przyszłości mojej Arii II dobry, kolekcjonerski domek, gdy nabędę lalkę lepiej wpisującą się w moje pragnienia, albo zamarzy mi się odzyskanie gotówki.... ;-)  
I rzeczywiście - Aria II, najlepiej spisywała się u mnie jako modelka. Przeżyłyśmy naprawdę wiele fantastycznych chwil na mierzeniu ciuchów mojego autorstwa i... nic poza tym. Dziś żałuję, że nie umiałam w pełni wykorzystać potencjału tej jakże ślicznej postaci... Moja wina - mam po prostu za dużo lalek!
Kasia Zbieraczka zapewne doceni ją w pełni i zrekompensuje tę monotonną wegetację, jaką Aria Druga wiodła u mnie ;-D


Teraz kilka słów o samej lalce, która pojawiła się na rynku w 2011r. Aria Heart of Glass ( LE 300) pochodzi z serii: "Plastic Inevitable Collection", zawierającej dwóch facetów i trzy dziewczyny. Rufus ma granatowe włosy, niebieskie oczy i piegi, a Jett jest jasną blondynką o zgrabnie podwiniętej fryzurce i ciemnych oczach.
O nowym moldzie Arii, mogę powiedzieć dokładnie to samo, co o wszystkich nowych moldach Dynamitek. Utraciły swą komiksowość i nawiązanie do Barbie vintage t'n't. Realizm twarzy pcha je zdecydowanie w kierunku Fashion Royalty...




Gwoli porządku: Sesja powstała na tych samych łąkach, które podziwialiście w poprzednim wpisie.

- Będzie nam jej brakowało, co Anton?


- Podaj mi chusteczkę, Irino... 


- Pa, pa... Bywajcie...


Aria żegna się ze mną - a ja, moi Kochani żegnam się z Wami na czas bliżej nieokreślony. Chciałabym, by był jak najkrótszy, ale im więcej się wysilam w różnych sprawach, tym mniej ode mnie zależy. Pomiędzy decyzją, a realizacją, rozciąga się rwący nurt przeznaczenia/przypadku/okoliczności/dobrej woli sił trzecich (właściwe zakreśl)...
Tłukę głową w mur i chyba już wstrząs mózgu sobie zafundowałam. A mur, jak stał tak stoi (i niczego się nie boi). Odwracam się, zmieniam kierunek, a tam kolejny mur i jeszcze jeden. I tak od pięciu lat, odkąd nagle runęły wszystkie warstwy mojego w miarę normalnego życia. Przez ten czas, na gruzach, starałam się desperacko zbudować coś zupełnie nowego i ewentualnie odtworzyć jakieś fragmenty minionego. Zawsze niemal sama, więc cóż - może byłam nieudolna, a może zbyt słaba na taką rozległą budowę? Bo te najważniejsze partycje wciąż pozostały puste, choć dwoiłam się i troiłam przy ich zapełnianiu. Tymczasem upływ kolejnych lat odmierzam coraz większą ilością smutnych rocznic i wspomnień. To jak konto bez żadnych wpływów. Za obsługę, którego jeszcze muszę płacić ;-). Dochodzą też nowe trudne kwestie, które dostrzegam coraz częściej i wyraźniej. I znowu muszę wziąć to na klatę, tylko do cholery, ile można?
Więc wybaczcie, że mnie jakiś czas nie będzie. Może wysadzę w końcu któryś mur, a może...

000 Katolikom życzę udanych Świąt Wielkanocnych. Wierzącym Inaczej i w ogóle Niewierzącym - udanego Długiego Weekendu z kurczakiem (lub bez - jak kto woli ;-) 000


Zainteresowanych zapraszam TUTAJ simran2pl.blogspot.com , gdzie pokazuję jak wykorzystałam indyjskie stemple w ceramice i moją nową ilustrację do opowiadania:



I TUTAJ: simran4.blogspot.com


28 komentarzy:

  1. Różowowłosa za każdym razem koi mój wzrok... ♥

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mój też z tym fantastycznym kolorytem i wyrazistym, nieco owadzim pyszczkiem...

      Usuń
  2. Och, uwielbiam dynamitki :) Brakuje mi tej serii, szkoda że jej już nie wydają. color Infusion to już jednak nie to samo.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj serdecznie. Masz rację. W głębi serca nigdy nie zaakceptowałam tej zmiany. Ale może jeszcze rzucą nam kiedyś coś takiego jak "Seasonal Essential" ;-)

      Usuń
  3. Zrobię wszystko żeby Arii było w Dziwaczkowie dobrze :) .
    Odnoszę wrażenie że walenie głową w mur jest z góry skazane na niepowodzenie . Mam nadzieję , że wiosenne słońce , które przecież kiedyś zaświeci , ogrzeje Twoje myśli i nastrój :) . Dla mnie Wielkanoc to Święto Wiosny , więc życzę Ci wiosennego, zielonego i świeżego spojrzenia na rzeczywistość :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trzymam Cię za słowo ;-)

      Wiesz, jak praca od podstaw, a dalej metody łagodnej perswazji, następnie sprytne wybiegi i własne modyfikacje nie dają żadnych rezultatów, zaczynasz w końcu walić tym czerepem ;-) A gdy mur ani drgnie, tłuczesz tak, że iskry lecą...
      Tym razem wiem, że samo świeże spojrzenie nic nie da, jeśli nic świeżego realnie się nie zajawi. Ale nie lubię tak prosto z marszu dokonywać drastycznych cięć, więc zanim wezmę rozwód z blogiem, funduję sobie separację.
      :-*

      Usuń
    2. Nie bierz rozwodu z blogiem ! :(:(
      Separacja może sobie przecież trwać i trwać....

      Usuń
    3. I to jej zaleta ;-) Tym bardziej, że mam w kopiach roboczych, kilka zgrubnie przygotowanych postów jak ten obiecany o psach Barbie, zakończenie historii Skipper, o niesamowitych lalkach z Rumunii, o Silkstone, czy również obiecaną historię Kena ;-)
      Ale utknęło to wszystko w pamięci wirtualnej, bo nie wiem jak Ty, ale ja do rozrywek, muszę mieć rozrywkowy kontekst, którego tym razem autentycznie totalnie mi zabrakło. I sił do udawania, że jest inaczej - również :-(
      Póki co jestem nieprzerwanie na jedynym poważnym blogu jakiego prowadzę, czyli "Człowiek tu był..."

      Usuń
    4. Kiduś - nie znam bardziej poważnego
      lalkowego bloga od Twojego - serio!

      Usuń
    5. He, he... No tak... Jeśli się jeszcze doda do samych lalek całą tę egzystencjalną otoczkę, to istotnie nie jest tak całkiem rozrywkowo ;-)

      Usuń
  4. Piszesz, że nie lubisz pozbywać się lalek. U mnie jest trochę inaczej. Jeśli lalka po przyjeździe nie zadomowi się (proces ten trwa bardzo różnie w czasie), to wtedy ląduje na liście do pozbycia. A niekiedy się zdarza, że po czasie niepewności jednak zostaje i nawet imię jej jej pojawia z mroku...
    Ciekawe, czy na miejsce tej panny jest planowana inna.
    Pozdrawiam ciepło :-)

    OdpowiedzUsuń
  5. He, he! Ta nowa pojawiła się już dawno (to Nyasha) i warunkiem jej nabycia było wyeksmitowanie innej Integritki.
    U mnie lalki mają różne role. Od tych wybitnych, poprzez ciągłość danych serii, skończywszy na rzadkich rezydentkach. Ale pamiętam jak np. nie pokochałam z Gabby i odetchnęłam, gdy opuściła mój dom ;-)

    OdpowiedzUsuń
  6. Będę czekała na Twój powrót wierząc , że ciemne chmury rozwieje wiosenny wiatr. Że znów nad Twoją głową zaświeci słońce, że seria niepowodzeń się wreszcie skończy i los odwróci się na dobre. To moje życzenia nie tylko na Wielkanoc. Będę o Tobie ciepło myśleć.

    OdpowiedzUsuń
  7. Dziękuję z całego serca!

    OdpowiedzUsuń
  8. Odnośnie czego? Kolekcji? Bloga?
    ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ... tego ostatniego? Komu teraz będę linki wysyłać?

      Usuń
    2. Ewuś, linki i tak mi wysyłasz na priva, ku mej wielkiej radości, bo zawsze łatwiej mi w ten sposób zareagować z rana i odpisać ;-)
      Nawet jeśli separacja od rozrywkowych blogów potrawa długo, lub co gorsza, zmieni się w rozwód, to kolekcja lalek jest ostatnią rzeczą w życiu, z której zrezygnuję ;-) Choć rozsądek podpowiada, żeby zrobić w chałupie więcej miejsca i odzyskać nieco kasy na inne fajne rzeczy. Ale chyba tu jestem niereformowalna.
      Pozdrawiam cieplutko i czekam na kolejne linki, jak coś ciekawego zobaczysz :-P

      Usuń
  9. Oj czasem przychodzi czas rozstania...tak to juz jest! Ja tez mam kilka do odstrzalu ale narazie umieram na grype i nie moge dojsc do siebie... :( Nie jestem tez jakos szczegolnie zfrustrowana ta iloscia bo pomalutku wiele z moich lalek(ktore nie przedstawiaja dlamnie wartosci kolekcjonerskiej czy sentymentalnej) skonczy jako ooak i pojda w swiat. Do OOAKow nie przywiazuje sie tez zupelnie...z malymi wyjatkami i wczesniej czy pozniej sprzedaje.

    W kazdym badz razie kiedy zdecydujesz sie na jakas przemalowana MH to daj mi znac bo ja nawet sily nie mam zeby odpisac na blogu.

    Pozdrowienia :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ło,matko, przeraziłaś mnie! To ja Ci dużo zdrowia życzę; odzyskuj formę i siły!!
      Z tym nieprzywiązywaniem się do swoich prac, przypominasz trochę mnie dawną. Własne wiersze pisane na marginesach gazet, lub kawiarnianych serwetkach, wywalałam przy najbliższych porządkach. To, co przetrwało, zawdzięczam przypadkowi, albo interwencji mojej Mamy. A rysunki rzucałam za drzwi w pokoju. Jeśli jakieś nadają się dziś do oglądu, to tylko dlatego, że Mama nie konsultując się ze mną, kupiła wielki segregator i wielką pakę koszulek. U Ciebie też przydałby się taki stróż Twojego talentu ;-)

      Spoko, coś Ci poślę, tylko sama muszę się ogarnąć, choćby elementarnie...

      Usuń
    2. PS. A do rozstań z lalkami, musiałam po prostu dojrzeć - tak, jak do rozstań z niektórymi ludźmi ;-D

      Usuń
    3. Dziekuje <3 Pomalutku juz dochodze do siebie :)No ja tez przygotowuje sie do malej czystki.

      Jak bedziesz chciala podeslac MH do przemalunku to daj znac :) ja juz tez wydumalam co bym bardzo chciala w zamian :)

      Duzo pozdrowien :)

      Usuń
    4. A rozstania...coz czasem przychodzi i czas rozstan :)

      Usuń
  10. Trochę mi żal, że będę musiała jakiś czas poczekać na Twój kolejny post na blogu (bo to, że wrócisz, pozostawiam bezdyskusyjne!). Masz tyle ciekawych informacji o lalkach i nie tylko, że szkoda, aby to zmarnować! Poza tym przecież na Ciebie czekamy a to też się chyba liczy! Pozałatwiaj swoje sprawy i wracaj!
    Trzymam kciuki za wszelkie powodzenia!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, to się bardzo liczy i motywuje.

      Fakt, mam tyle lalkowych tematów do przedstawienia, tylko ten paraliż na skutek spraw poważnych, które rozpychają się rękami i łokciami, stoi na przeszkodzie.

      Dziękuję Ci, Olu gorąco! :-)

      Usuń
  11. ojku, będzie mi brakowało twojego pięknego pisania i kopalni wiadomości. Z całego serducha życzę pokonania trudności. Wiatru w żagle i dobrego kierunku...

    OdpowiedzUsuń
  12. NIE MA ZGODY NA PORZUCENIE BLOGA !!!!!!! NIE MA I JUŻ !!!!!!Przerwa nie ma sprawy, odpocząć każdy kiedyś musi :)))))))))))
    Dynamitki to jest to !!!!!!!!! dopiero poznaję te kobitki i wpadłam jak śliwka w kompot im więcej oglądam tym bardziej mi się podobają :) Różowowłosa jest niesamowita :) łapałabym w locie i zwiewała gdzie pieprz rośnie żeby nie zabrali ;) Buziaczki

    OdpowiedzUsuń
  13. Będę czekać! PS Utrafiłaś z życzeniami jak nikt! Pozdrawiam i życzę spokojnego i radosnego czasu. Do przeczytania!

    OdpowiedzUsuń