We wschodnim duchu. Fashionistas 147: Astra Zet

Minęło prawie półtora miesiąca od mojego ostatniego wpisu. Przepraszam, że nie odpisałam na Wasze komentarze, może jeszcze to zrobię. Nie miałam siły, ani czasu. Dni mkną coraz szybciej. Za oknem jeszcze do wczoraj - wiosna bez wiosny. Mija tydzień za tygodniem, miesiąc za miesiącem, ja zaś rzadko rozstaję się z kurtką, którą nosiłam w… grudniu. Odczuwam to szczególnie, gdy raz w tygodniu jeżdżę do sąsiedniej miejscowości prowadzić zajęcia z artoterapii.

Przyjemna odskocznia od wywiadów przez telefon z ludźmi, których twarzy nie widzę i za kilka dni nie pamiętam nawet jak mieli na imię… Ot, uroki „nowej normalności” i przewlekłej pracy on-line.

Gdzieś tam w międzyczasie były moje urodziny. Bez planowanego od dwóch lat wyjazdu, bez imprezy towarzyskiej, nawet bez zwykłego spaceru do lasu, bo jak spacerować gdy za oknem leje i jest + 6 st. C??? Same wspomnienia o wszystkich udanych urodzinach, ukochanych Osobach, których już nie ma, nie ogrzały ani serca, ani aury. Pojawiła się za to w prezencie lalka 😊 którą większość z Was już dawno posiada w kolekcjach, ale ja od roku wzdychałam do niej pozbawiona nawet symbolicznych 30 zł na hobby. A tu niespodziewanie – jest 😊I jeszcze ten bonusik w postaci czwartej już figurki kota Schleich. 

Nic tylko się cieszyć i fotografować, co też niezwłocznie postanowiłam uczynić. Niestety, pierwsze promienie słońca, które zobaczyłam w maju, pojawiły się 8 dni po moich urodzinach. To była istna walka z czasem. Co upozowałam lalkę na tle moich z poświęceniem uratowanych bratków (o akcji hospicyjnej spowodowanej polityką „ekologicznych” supermarketów, piszę TUTAJ: http://simran4.blogspot.com/2021/06/zielone-hospicjum-czesc-1.html) 

zaraz niebo zasnuwała ciemność północnych chmur i robiło się jeszcze zimniej! Ziszczony sen Morsa.

(przywitanie z Nadzieją)

Przedstawiam Wam Astrę Z. (Fashionistas nr 147) i Gandalfa!!!

Imię lalki nie jest całkiem przypadkowe. To mój przekorny, wynikający z dystansu pomysł na oswojenie tej bezprecedensowej sytuacji. Niemniej trudno zaakceptować mi sugestie podziału ludzi w XXI w. I nakłanianie ich do ujawniania danych uznanych za intymne. (A gdzież to RODO?) 

Czy dlatego się burzę, bo jako bardzo młoda niewiasta brałam udział w konferencji n.t. niedyskryminowania nosicieli wirusa HIV? A może z tej przyczyny, że niełatwo było pisać studentce Kulturoznawstwa pracę magisterską, z dziedziny historii??? (temat: „Dom w getcie warszawskim”). Jakoś tak wypełzają mi z pamięci hasła i fotografie: lokale, tramwaje, przestrzeń - tylko dla Niemców. Bo Żydzi wg okupanta byli nosicielami tyfusu plamistego, a więc bardzo groźnej zarazy, co dało społeczne przyzwolenie na stygmatyzację, izolację, a w konsekwencji…. No, wiecie. ☹ ☹ ☹

Tak, czy inaczej zakodowało mi się w głowie, że uprzywilejowanie jednych jest dyskryminacją drugich. A ja nie chcę być ani tą gorszą, ani lepszą od pozostałych. Indywidualne sumienie, moja religia, wychowanie, wrażliwość, nie dają na to zgody… Zamiast niej – smutek, że znowu dajemy sobą manipulować ☹Tyle dygresji.    

Pierwsza sesja odbyła się w loggi.

Druga (mini) - po południu, na parapecie. Ledwo ustawiłam modelkę i rekwizyty, nie dość, że zaszło słońce to jeszcze w ułamku sekundy na planie pojawił się taki gość (Czarnobyl), który postanowił przywitać się z Astrą.

Kilka dni później Klimat Ocieplony dał nam na Mazowszu jedyny wiosenny dzień. Rozstałam się z zimową kurtką i popełzłam do lasu. Astra o figurze nastolatki (mały biust, znikoma talia) całkiem przyzwoicie pozowała w sukience hand – made zaprojektowanej dla klasycznej Barbie.

A pod koniec miesiąca z szerokim uśmiechem i przyspieszonym biciem serca, reaktywowałam dwustronnie kontakty towarzyskie. Świadomość, że nie tylko my za Kimś, ale Ktosie za nami tęsknią jak kania deszczu w tych ciężkich czasach – dodaje paliwa.     

Pizza i grzane piwo przy + 13 st. i ulewnym deszczu w scenerii wreszcie otwartego kawiarnianego ogródka (bo wnętrze lokalu było jeszcze mocą rozporządzenia niedostępne dla klientów) nigdy nie smakowały mi lepiej.

A Hotel Narvil w Serocku i jego okolice były jak Raj po niemal półtora roku lęku i niewoli. Choć wicher mroził każdy skrawek ciała. Nie zdziwiłabym się gdyby nawet Astrze było zimno…

Spieszmy się rozsądnie i owocnie wykorzystywać najbliższe tygodnie! Bo nie wiemy co nastąpi. Bądźmy też wyrozumiali dla siebie. 💖💖💖Bez tego będzie nam jeszcze trudniej...   

No. Po kilku tygodniach nieobecności zaserwowałam Wam MEGA-wpis 😉 Dziękuję, że dotrwaliście do końca!!! Pa. 😊