Zakochana Dywka cz. 2 i energetyczna wizyta u Inki

Koty nie łażą po gładkiej, świeżo otynkowanej ścianie, więc głupio dodawać, że… tym bardziej nie latają!!! Cóż od biedy, można wziąć pod uwagę ciepłe opowiadania Ursuli K. Le Guin, wydane u nas po raz pierwszy przez Prószyński i S – ka w 2001r. („Catwings” po polsku „Kotolotki” 1988; „Catwings Return” 1989r. z delikatnymi i drobiazgowymi ilustracjami S. D. Schindlera ),

albo… epizod z serii komiksów o Thorgalu,…

albo moje opowiadanie popełnione na początku liceum… (nie wiem, gdzie wtryniłam obrazki).   

Tak, czy siak, z góry zakładam smutno, że wszystko wymienione, to oderwane od rzeczywistości wytwory bujnej fantazji, pobożne życzenia miłośnika kota, czy jak tam zwał…. A jednak podczas przedświątecznych porządków w loggi zesztywniałam jak beton na ten widok:

Nade mną i przede mną… niebo. Nieco dalej 30 –letni świerk oraz jałowiec. Przeprowadzone błyskawicznie śledztwo wykazało, że w pozostałych 2. klatkach, ani na parterze, ani na 1. piętrze, ani na 2. nie żyją absolutnie ŻADNE koty!!! Są psy. Są dzieci. Są mężowie, butelkowi lub bez (grunt, że cisi). Lecz kota w aktualnym czasie (w przeciwieństwie do sąsiednich bloków) - nie ma ani jednego!!!

Więc co to jest u licha?????

Ubłocone łapki jak stempelki, godne opowiadania grozy, odciśnięte zostały od góry balkonowego panela do jego połowy. Coś wylądowało na barierce i zlazło na dół. Po drodze lulnęło do winobluszcza i nawet usiłowało zagrzebać dowody przestępstwa.

Przy okazji rozkochało dogłębnie moją młodszą kotkę! Perwersyjna niegodziwość!!!..

A więc - nie zwariowałam (choćby w tej kwestii;-)), nie wymyśliłam sobie (na spółkę z Dywką) czworonożnego amanta. Takie coś, nie zapraszane wcześniej, patrząc po ilości wyraźnych ścieżek znaczących białe, panelowe prostokąty, buszowało sobie u nas dowoli, odbierając mi towarzystwo kotki, która naiwna koczowała nocami na zimnym parapecie, zamiast drzemać w miękkiej pościeli. Rano wypadała z domu wąchać terakotę…  

Poddałam się losowi. Miłość, to miłość. Ileż razy, przekonywałam się osobiście, że jest ślepa… Dywa spędziła przed drzwiami balkonowymi, całe zimowe święta, co dostrzegła nawet moja niedowidząca Babcia;-). Lampki świeciły, tłumy gości paliły na zewnątrz papierosy. Koty, jak sądzę - okupowały świąteczne stoły. Bo żadne nowe łapki, nie pojawiły się już na naszym balkonie… Później huczały fajerwerki i świeże ślady wciąż nie odcisnęły się w loggi, mimo, że Dywka z nosem przy szybie… nadal czekała. Zaczęłam stawiać konserwę na zewnątrz, ale nic już do nas nie przyszło.

Recydywa patrzyła na mnie pytająco… „ Zabiła go petarda – rzuciłam sucho – Albo znalazł sobie pannę na parterze”. Ale zakochana kotka spojrzała z takim wyrzutem, że szybko szukałam innej interpretacji… Nie wiem, czy bardziej optymistycznej.

 „Złapała go organizacja ds. spraw zwierząt i wykastrowała” – wydedukowałam w myśli. Kocicy zaoszczędziłam tych przypuszczeń.

Cóż… Romeo do nas póki co nie wrócił…

Dywka od 2 tygodni śpi na mojej poduszce z łebkiem złożonym na mym ramieniu. Do loggi podchodzi niechętnie. Ja też. Obie liczyłyśmy na gromadkę wesołych kociąt…    

A tu już migawki z ciepłego spotkania u Inki, tak nasyconego wszelką treścią, że lalki fotografowałam tuż  przed wyjściem na zasadzie dosłownej łapanki: czyli co pochwyciłam, to ustawiałam przed obiektywem i dopiero w autobusie, patrząc na skąpane w bieli widoki (bo to był ten wieczór w stolicy, który po raz pierwszy zapewnił dostawę porządnego śniegu) łapałam się na bolesnym odkryciu, że przecież nie pomacałam tego, czy owego. Najgorsze, że nawet z Tygrysem się nie zintegrowałam, choć od zawsze tak mnie ciekawił na zdjęciu!   

Bez wątpienia królową tego spotkania okazała się Petra w wydaniu syrenim! Tak misternego, przestrzennego ogona jeszcze nie widziałam:

Miło było pomacać choćby w przelocie wyrazistych celebrytów. 

Niestety trzepnięte dokumentacyjnie zdjęcia, nie oddają ich uroku, zwłaszcza młodzieńca, którego uroda wskazuje raczej na gangsterski anturaż niż artystyczne środowisko. (boysband The Wanted). Nie słucham komercyjnych stacji, więc automatycznie nie słyszałam też o tej grupie.

Również tą panią ujrzałam po raz pierwszy i natychmiast skojarzyła mi się z Kathy („Tańcząc w ciemnościach” Larsa von Triera)  

I pozostali:

Z mojej strony Szydełeczkowo zwizytowali pobieżnie, m.in.: prezentowana poprzednio Gavin, oraz Pamela i Bobby od Simby.

Ineczko, dziękuję Ci za duuużo ciepła i równie dużo wszelakich, pozytywnych bodźców! J

             

A dla tych, którzy są ciekawi jeszcze innej mojej, dużo starszej kolekcji i być może trochę tęskno im już za zdobionym drzewkiem, zapraszam TUTAJ, na ciąg dalszy wspomnień oraz kolorowych kadrów:  simran2pl.blogspot.com