Po świątecznych szaleństwach i kolorach, świat wraca do szarej normalności, może nawet jeszcze bardziej szarej niż zwykle, bo wilgotna aura przypomina skrzyżowanie listopada z początkami marca. Zimy, jak nie było, tak nie ma.
W miejsce spokojnych, czystych ulic,
Stos zieleniutkich choinek, zaczął piętrzyć się przy osiedlowych altanach jeszcze przed Świętem Trzech Króli, podczas gdy moja rekordowo szybko uschła na pieprz i jeszcze stoi... Jak zwykle, pojąć nie mogę takiego marnotrawstwa - cechy, która niestety zaczyna charakteryzować nas jako naród...
Wraz z choinkami, znikają iluminacje z balkonów i szopki z przestrzeni publicznej:
By the way, ciekawa jestem co na tak zakolczykowaną, monitorowaną owcę, powiedzieliby wtedy w Betlejem ;-)
Żeby już nie przedłużać dygresji, dziś pokażę Wam dwie z moich licznych Teres, ale bodaj - najbardziej ukochane.
Do dziś pamiętam, jak kupiłam ją przed lekcjami, w mroźne grudniowe popołudnie i z bijącym sercem, zapakowałam do plecaka. Ursynowski bazarek, gdzie ostała się chyba ostatnia sztuka, istnieje do tej pory...
Chciałam pokazać Wam tę lalkę w oryginalnym ubranku, ale nie wiem, gdzie je schowałam ;-S Zresztą kojarzycie pewnie te pomarańczowe jaskrawości i złota. Tu - pozuje w jedwabnej sukience uszytej wtedy, drobnymi palcami dziewczyny, przed którą nie tylko igła z nitką miały morze intrygujących tajemnic, ale i całe życie, cały świat...
W komplecie, standardowo wyszły jeszcze: Barbie, Ken i Skipper.
Kiedy rok później, w 1993, do Polski zawitała biwakowa seria: "Camp Barbie", znowu, choć liczyła o 2 postacie więcej - Midge i ciemnoskórą Christie - to Teresa o miodowych włosach, zwróciła moją uwagę. Po dziś dzień uważam, że jest wizualnie skromniejsza od poprzedniczki (m.in. krótsze włosy w słabszym gatunku) co jednak nie zwalnia mnie od zachwytu. Mimowolnego? ;-)
To, że wtedy nie było opcji, kupowania dwóch podobnych lalek w zbliżonym czasie, nie znaczy, że nie można było marzyć: A gdyby kiedyś i ta druga trafiła w moje ręce?...
Trafiła dopiero kilka lat temu. Używana, nagusieńka, za niewielkie pieniążki. Ale jakże się cieszyłam, wtedy! I cieszę do tej pory.
A wraz z nią Hebe - jej starsza o rok siostra, do zakupu której nigdy nie przyznałam się Mamie ;-)
Niniejszą sesję w gorący weekend podczas grzybobrania, wykonałam w dn.: 9-12 października 2019r.
A tych, których interesuje dawna moda - zapraszam TUTAJ: https://simran2pl.blogspot.com/2020/01/maski-domina-i-tarlatan.html
by poznali tajemnice strojów karnawałowych, jakie nakladali mieszkańcy stolicy 100 i 200 lat temu :-)
Hollywood Hair Teresa to najpiękniejsza z Teres! Jest tak cudna, że aż trzewia ściska :) Całkiem przyćmiła Barbie z serii, a i ona jest przecież bardzo urodziwa.
OdpowiedzUsuńZ tym wyrastaniem z lalek to przykra sprawa. W czasach mojego dzieciństwa Barbie była tylko w Pewexach i to w liczbie zaledwie kilku sztuk, a gdy już w naszym kraju pojawiły się supermarkety, a wraz z nimi długie regały z lalkami, to ja już byłam na nie za stara - wszak szłam do liceum. Ech, na szczęście mogłam bezkarnie toczyć pianę na ich widok gdy moje młodsze siostry zapędzały się do działu z zabawkami naciągając rodziców na lalki :)
Przypuszczam, że jesteśmy w podobnym wieku ;-)
OdpowiedzUsuńNiestety, nie miałam rodzeństwa, a jedynie daleką, młodszą kuzynkę z kupioną parę lat wcześniej Barbie Super Star (oj, jak wpatrywałam się w te gwiaździste oczy) i córkę przyjaciółki Mamy, nieco starszą od kuzynki, ale tak patologicznego psuja, że serce się krajało na widok pięknych zabawek, przywożonych z Norwegii, które od wizyty do wizyty, pokrywały się mazakami, traciły włosy, a nawet i głowy...
Życie szybko nauczyło mnie być operatywnym dzieckiem, a później nastolatką i dążyć konsekwentnie do celu, ale zakup lalek w konspiracji niósł ze sobą tyle samo stresu, co radości. Czasem musiałam się tłumaczyć, na co wydałam uzbierane pieniądze i wtedy trzeba było zawyżać ceny kosmetyków, albo pożyczyć na dłuższy czas jakieś książki od serdecznej Przyjaciółki ;-))). A i tak bywało ciężko.
Śliczne Tereski. Bardzo podoba mi się to zdjęcie z muchomorkami. A swoja droga ciekawe, czy w ogóle zima nadejdzie. Kiedyś przy zbiornikach na deszczówkę postawiliśmy stara wannę. Nie zdała egzaminu jako "basen" i nie chcąc mieć wylęgarni komarów zamieniłyśmy z córka na rabatkę i co? Polowa stycznia, a na naszej rabatce lewkonie kwitną, obok nagietków i jeszcze chyba rezedy! Czyli strzał w 10! A teraz ide te stroje karnawałowe pooglądać. Pozdrawiam. :)
OdpowiedzUsuńHe, he... W naszej wannie, siałyśmy cukinie i kabaczki. W żadnym innym punkcie działki, nie miały tak dorodnych owoców ;-)
UsuńU sąsiada w ogródku widziałam kwitnące astry, albo chryzantemy. U mnie w skrzyniach też mają się nie najgorzej - soczyste, zielone liście i pączki u obu gatunków, choć z braku czasu wciąż zapominam o podlewaniu tego, co rośnie poza mieszkaniem...
ps. Dziękuję za uroczą historię, którą się ze mną podzieliłaś na drugim blogu :-)
Przepiękne te Tereski :D
OdpowiedzUsuńFajnie, że pokazałaś zaległe fotki <3
Dziękuję, Ewuniu.
UsuńJeszcze trochę mam tych zaległości,ale czy będę kontynuowała bloga po zamieszczeniu starych wpisów - nie wiem :-S
Tak, jak rozmawiałyśmy ostatnio - moda na blogi mija, społeczność się kruszy.
Ludzie wolą płytki, bezpłciowy FB.
Ja nie.
Fajne sa takie lalki - wspomnienia naszych dziecięcych marzeń. Teraz owszem, człowiek ogromnie się cieszy ze swoich lalusząt, relaksuje przy nich (dłubiąc jakieś dioramki, czy miniaturki, ale kiedyś taka lalka to była celebracja... Śliczne!
OdpowiedzUsuńBa! Komórki mózgowe nam się zmieniają z biegiem lat, twardnieją...
OdpowiedzUsuńTrudno czuć równie subtelnie, jak to robi dziecko.
Ale powiem Ci, że im mniej lalek kupuję, im rzadziej - tym silniej się cieszę z nabytków. Tym dłużej dają mi poczucie spełnionego marzenia, radość, satysfakcję...
Manualna twórczość w oparciu o lalkowe hobby, to już całkiem inna historia.
Jako dziecko nie miałam żadnej Barbie i pomyśleć, że sama wtedy nie chciałam! Może wtedy kobieca figura lalki nie była szczytem moich marzeń... a potem byłam już zbyt duża na takie lalki...
OdpowiedzUsuńTwoje Tereski są przepiękne! Ten mold zawsze mi się podobał a ich długachne włosy są obłędne!
Ja bardzo długo miałam wymówkę w postaci młodszych Sióstr - mogłam przeciągnąć nieco zabawę lalkami i to oficjalnie. :D
OdpowiedzUsuńPiękna historia, super sukienka. A Teresa jest cudowna.