Liebster Award. Dynamite Girls część 3. Genialny Jason Wu/Liebster Award. Dynamite Girls part 3. The genius of Jason Wu.

Stres, przemęczenie… brzmi jak reklama środków na odporność ;-) A jednak to mój nieubłagany grafik: w ubiegłym roku, jak nigdy wcześniej, wciąż coś mnie dopadało – dwudniowe infekcje, albo nagła eksplozja przewlekłych dolegliwości, z którymi telepię się od lat. Cóż… Wróg znany, więc wypadało być silną. Coś tam boli, coś wolniej chodzi, ale nie smarkamy, tylko idziemy przed siebie, nawet jeśli forma słabiutka. A wypoczynek kusi, urlop zdrowotny aż się prosi o wykonanie ;-). Tylko głupio tak się łamać o byle co. Więc marzyła mi się porządna grypa, taka starej daty, w której trzeba klapnąć do łóżka na tydzień, albo dłużej i mieć wszystko pod kołdrą… Więc nie płakałam, gdy pojechałam sflaczała do koleżanki, a wróciłam z wysoką gorączką. Uf, nareszcie mam prawo z czystym sumieniem zalegnąć w pościeli. I przeprosić kocice, że posiłki nie będą wydawane w stałych godzinach. Nie stresować się, że coś tam trzeba napisać, lub naskrobać pędzelkiem na „tip top”, choćby po własnych zwłokach, bo wtedy będzie dłuższa współpraca. Nie myśleć już o bezwzględnych prawach rynku w myśl, których musiałam podpisać co następuje: „Zrzekam się na rzecz (…) moich praw autorskich do nieodebranego przeze mnie nakładu książki”. Jak się okazało, tylko ustnie była mowa o 200 egzemplarzach (600 ponoć uległo zniszczeniu, o czym dowiedziałam się post factum, ale przecież nie byłam świadkiem tego wydarzenia) – w dokumencie podmiot nie określił ilości, za którą nie otrzymam ani grosza. Sytuację ową sprowokowała taka okoliczność, że nie wywiązałam się w ustalonym terminie ze sprzedaży sztuk, które wzięłam za pokwitowaniem z magazynu. Cóż, znam ten proceder od doświadczonych pisarzy, którzy nie wygrali z renomowanymi wydawnictwami  podobnych spraw. Wydawnictwa/drukarnie sobie, autor sobie, klient/rynek sobie... Nikt nie chce stracić, lecz ktoś zawsze musi. Naciskana, zmęczona i zniechęcona fatum w liczbie mnogiej, które od początku ciągnęło się za tą książką, podpisałam jak wyżej. No i wreszcie - chorobowy luz… Ale - już po dwóch dniach miałam wszystkiego dosyć. Bo jak człek sam, to szybko odkrywa, że cud jak po tabletki i wodę sięgnie, że żadna to w sumie frajda leżeć w mokrej pościeli, bo się nie ma siły jej zmienić, (a do tego nawet kot nieczuły wyniósł się na grzejnik, wszak wilgoci nie lubi ;-)) więc trzeba szybko zdrowieć i brać się prężnie w kupę. Więc z ulgą kopnęłam to grypsko poza orbitę mojej codzienności i ciut przemielona zaczynam odpowiadać na pytania zadane mi przez Wiolę 

Dollina Sindy

dollinasindy.blogspot.com

z okazji wyróżnienia w konkursie - zabawie Liebster Award!        

1/ Jaka lalka pojawiła się w Twojej kolekcji jako pierwsza? W jakich okolicznościach?

To była drobiazgowo wykonana Indianka Carlsonów, z przełomu lat ’60 i ’70 XXw.(do czego doszłam przeszło 2 dekady później ;-)). Bodaj pierwszy, lub drugi wpis w tym blogu. Nie da się streścić perfidnych szczegółów w jednej, standardowej odpowiedzi. Z wyjątkiem tego, że miałam 9 lat i bezwstydnie pożyczyłam lalkę od mojej ciotki, która w młodości podróżowała do Ameryki Północnej. Niby nic nadzwyczajnego, ale ja wiedziałam, że ona tej lalki nigdy nie odzyska, bo zrobię wszystko, by została u mnie. O tyle paskudne, że nie uznawałam żeńskich zabawek i bawiłam się zazwyczaj z chłopcami - żołnierzami, samochodzikami i Indianami. Z drugiej strony od figurek wojowników do lalki w stroju narodowym nie jest znowu taka strasznie długa droga. Moją Indiankę nazwałam: Umina. Była bardziej maskotką, figurką do podziwiania niż aktywnie wykorzystywaną zabawką. Tak wsiąkłam w lalki regionalne. Mania Barbie dotknęła mnie znacznie później. Wszystko zaczęło się od ciemnoskórej Christie z serii: Barbie and the Beat” z 1990r. Bo kiedyś w ogóle nie kręciły mnie białe lalki.   

      

2/Jak reagują Twoi znajomi na Twoje lalkowe hobby?

Jedni podzielają pasję, bo sami są kolekcjonerami, inni jako otwarci ludzie chętnie słuchają moich opowieści o lalkach, choć pewnie nigdy nie będą ich zbierać. Nie wyobrażam sobie znajomych, którzy obśmiewaliby moje hobby – nigdy nie traciłabym czasu na takie kontakty.  

3/ Czy istnieje lalka, z zakupu której kiedyś zrezygnowałaś i teraz żałujesz?

O, tak. To pierwsza Toki Doki na moldzie Steffie (2011r.). Nie kupiłam jej tylko dlatego, bo miałam koszmarnego doła, siedziałam w nowym mieszkaniu dosłownie na paczkach, na jednym z kartonów stał monitor, a na drugim lampka nocna, bo górne oświetlenie było zdemontowane.  Zabrakło chętnych do jego instalacji, zaś ja sama kiepsko odnajdywałam się w mieście, którego w ogóle nie znałam i nie miałam w nim ani jednej bliskiej osoby. Krótko mówiąc: mała apokalipsa. Po kilku tygodniach takiego marazmu i stuporu zaczynałam mieć wszystkiego dosyć, dlatego gdy zobaczyłam pewnej nocy na „kup teraz” tę lalkę, pamiętam jak dziś moją reakcję: „Niesamowicie oryginalna, bezkompromisowa, na moim ulubionym moldzie, tylko po cholerę mi jeszcze jedna lalka?”. Kosztowała 350 zł. Pożałowałam długo później, gdy zobaczyłam, że jej cena wzrosła do 500 $.     

Powyższe zdjęcie pożyczyłam z sieci. Dziękuję! 

4/ Czy znasz liczbę lalek w Twojej kolekcji?

Nie i nie chcę znać! Mogłabym wpaść w panikę ;-)

5/ Czy regularnie czytasz blogi lalkowe? Jakie wpisy lubisz?

Tak, czytam i poświęcam temu naprawdę sporo czasu, tym bardziej, że prawie zawsze zostawiam komentarze chyba, że dotyczy to wpisów wstecznych. Kilkanaście blogów czytam regularnie, drugie tyle - z doskoku.

Najbardziej lubię wpisy spersonalizowane takie, w których oprócz obejrzenia ładnych lalek, mogę poznać też konkretnego człowieka. Do spersonalizowanych blogów zaliczam również te, gdzie obserwuję lalki samodzielnie przerobione przez właściciela, lub obszyte, zgodne z definicją „OOAK”. Ale zaglądam też gościnnie na strony będące wyjątkiem od moich reguł ;-). 

CDN przy okazji kolejnego mojego wpisu.

A teraz zdawkowo oddaję głos dziewczynom na moich obrazkach. To kolejne piękności ze stajni tajwańskiego projektanta Jasona Wu i ciekawa ewolucja w myśleniu Integrity Toys o lalkach Dynamite Girls. Choć ja sama pozostaję wierna starym dynamitkom, ich komiksowości i stylowi vintage przypominającemu moldy Barbie z połowy lat '60 XX w, czyli T'n'T, zachwycam się także ich nowymi odsłonami, powstającymi sukcesywnie po roku 2010. Z drugiej strony świeża generacja DG, to jak odnoga FR - ek. Zresztą oceńcie sami i wybaczcie brak zdjęć porównawczych i golutkich ciałek, ale walentynkowa TJ, jest chwilowo w miejscu niedostępnym dla mnie, więc posiłkuję się starą dokumentacją.   

Kariera Wu popłynęła tak gładko, że aż trudno w nią uwierzyć, a tym bardziej gdy się żyje w kraju nad Wisłą. Urodzony w Taipei, jako kilkulatek wyjechał do Kanady, podstawowe szlify edukacyjne zdobywał we Francji, w Japonii studiował rzeźbę. W czasie gdy większość z nas uczyła się szyć dla lalek po lekcjach i wkładała swoje dzieła do szuflady, Jason jako wolny strzelec zaczął projektować dla Integrity Toys. Miał wtedy... 16 lat! Jeszcze w liceum został dyrektorem kreatywnym Integrity Toys. Szok, że można tak, po prostu, mając jedynie wielki talent i zapał... nie zmarnować ani jednego, ani drugiego ;-)    

T.J. Heartbreaker z "The Holiday Series: Valentine's Day" (2009) wydano w dwóch wersjach - prezentowanej tu African i Caucasian, czyli białej z czarnymi włosami. Obie miały zgrabne różowe szorty, czerwoną bluzeczkę i takież pantofelki. W pudełku z tłem w serca znajdował się mały, słodki miś. Z całego zestawu, sprzedałam właśnie jego ;-). LE 500.

A to już nowa odsłona T.J. z 2011r. Unikalna, zjawiskowa sprzedawana tylko na VIII The Jason Event. Pod szyldem "The Jet Set Collection" wyszło 10 lalek, w skład, których wchodził m.in.: 1 chłopak Auden i Sooki w dwóch wariantach kolorystycznych. LE 150.