My Scene - lalki jak z komiksu. Część I. Chelsea/My Scene - dolls as a comic book. Part I. Chelsea.

Na początku chciałam podziękować Wioli za nominację do nagrody Liebster Award! :-D. Do następnego wpisu pewnie zdołam już przygotować odpowiedzi ;-)

W samą porę, nieprzypadkowo po wpisie o Bratz, przystępuję do nowego cyklu tematycznego, a mianowicie do długiej opowieści o lalkach My Scene, których produkcja została zawieszona 5 lat temu. Wspominałam kiedyś o nich epizodycznie prezentując czarnoskórą Jai. I wielokrotnie zabierałam się w myślach do ogarnięcia tematu. Tym częściej, im silniejsza była moja tęsknota za tymi komiksowymi laleczkami, mającymi w sobie coś z mangi i coś z Disneya, a już najwięcej z nowatorskiego projektu konkurencyjnej firmy MGA.

Mattel produkował je w latach 2002 - 2011 i zarzucił na rzecz innej koncepcji, na tyle innej, że nigdy nie mogłam pojąć, czemu zrezygnował definitywnie z tak fajnej idei. Mówię oczywiście o Monster High  - kolorowych upiorkach, z których jedne nieco trącą Scenkami, inne zaś nie mają wspólnego rdzenia, a co gorsza w bardziej tradycyjnych kręgach nie są akceptowane. Lecz lata mijają, nowe inicjatywy ulegają opatrzeniu, za starymi zaczyna się tęsknić i jeśli jest się producentem… kalkulować – co przyniesie zysk, co okaże się sukcesem? Wieść gminna niesie, że Mattel wznowi w tym roku produkcję My Scene. Pożyjemy, zobaczymy.

Tymczasem przypomnijmy sobie, jak się to wszystko zaczęło…

Na początku był skandal. Jak zawsze, gdy w grę wchodzi człowiek i pieniądze. Otóż pewien projektant, niejaki Carter Bryant, oficjalny twórca lalek Bratz, współpracował pierwotnie z Mattelem. Ale zmienił szefa i w nowej firmie ogłosił swoją koncepcję wielokulturowych lalek, o komiksowych rysach twarzy i dysproporcjach ciałka (m.in.: większa głowa; w przypadku Bratz - znacznie większa).

Mimo tego Mattel zdecydował się wypuścić na rynek „swoje” lalki (2002), rok po Bratz MGA (2001). Same Bratz są oryginalniejsze ze względu na konstrukcję ciałka, choć budzi ona odwieczne kontrowersje, mają bardziej odważny wizerunek i dużo mocniej stawiają na różnorodność kulturową. Występują też w różnej odsłonie wiekowej.

Pod względem wyrazu, bliżej im do innego projektu Mattela – lalek Flavas (proj. 2003r.), o których pisałam kilkakrotnie.

My Scene natomiast, zachowują klasyczne szczupłe ciałka Barbie i choć ich buty są karykaturalnie duże, (pewnie, żeby ocalić proporcję względem większej głowy), nie tworzą całości ze stopą lalki, tak więc można je zamieniać na drobne buciki Barbie.  

Obie firmy sprzedawały swoje produkty z powodzeniem, ale w 2005 r. MGA pozwał Mattela do sądu jako nieuczciwego konkurenta. Widać projekt sprzedawałby się dużo lepiej, gdyby ten sukces miał tylko jednego ojca… Producent Barbie bronił się, że pomysł lalek opartych o estetykę filmów animowanych, narodził się w wyobraźni Bryanta, jeszcze w trakcie współpracy z Mattelem.

Początkowo seria składała się z trzech bohaterek opartych na jednym moldzie z zamkniętymi ustami. Były to dziewczyny w większości o imionach nieobcych produkcjom Mattela: Barbie (biała, błękitnooka blondynka); Madison/Westley (Mulatka z afro w kolorze toffi i niebieskimi oczami) oraz Chelsea (biała o wyrazistych brązowych oczach i kasztanowych włosach). Tą ostatnią zaraz przybliżę Wam szczegółowo. Dodam jeszcze, że ostatecznie, dziewczyn pod szyldem My Scene było w sumie10 – wliczając rotacje bohaterek i 2 wykorzystane w edycjach specjalnych: wspomnianą Jai i Lindsay Lohan.

W przypadku My Scene, Mattel posłużył się zabiegiem zastosowanym wcześniej w edycji  Generation Girl, czyli nadaniem lalkom życiorysów, zasadzonych na przynależności etnicznej i osobistych pasjach z naciskiem na ambicje rozwojowe.   

Chelsea według zaprojektowanego dla niej przez firmę życiorysu, (bo nie wiem, czy zrobił to sam Bryant, czy może ktoś inny) jest urodzoną artystką i pragnie w przyszłości tworzyć modę. Uwielbia sklepy z retro - odzieżą i kocha zwierzęta. Urodziła się 10 listopada, a więc jest zodiakalnym Skorpionem. Myślę, że byśmy się dogadały!

Jak każda My Scene, tak i Chelsea w pierwszych edycjach ma zdecydowanie duże, raczej jednolite w kolorze oczy. Dopiero późniejsze egzemplarze odkrywają inną estetykę: węższe, bardziej przestrzenne tęczówki i makijaż – subtelny, lub bardziej złożony w zależności od egzemplarza.        

W pierwszej serii oczarowała mnie tylko Madison, ale i tak, w tamtych czasach, był to zachwyt pełen dystansu. Za to już w serii „Chillin Out” (2003), wszystkie lalki podbiły moje serce z naciskiem na kasztanowowłosą Chelsea. Ale skąd u początkującej studentki takie fundusze? Lalki te były piekielnie drogie, więc z ogromnym żalem, tym razem musiałam obyć się tylko marzeniami…

Dopiero w ubiegłym roku, całkiem przypadkowo wpadła w moje ręce wymarzona Chelsea z serii zimowej za zaledwie …10 zł! Owszem, brak jej było getrów, oryginalnego szaliczka i własnej czapki, ale szybko zastąpiłam te braki innymi mattelowskimi dodatkami. Grunt, że była praktycznie w idealnym stanie i miała tą cudowną kurteczkę pod kolor cienia na powiece! J Co ciekawe, Scenki wyszły z mody definitywnie i ich ceny na Allegro, sięgają najwyżej 25 zł…A i tak, nie ma zbyt wielu kupujących. 

I gdy wreszcie spadł śnieg, pobiegłam rano do lasu wraz z miniaturą Padlinki, oraz moją zimową dziewczyną. Po latach, bawiłam się w białym puchu równie dobrze, jak wtedy, gdy fotografowałam klonika lalki Bratz (poprzedni wpis). Tylko czemu ta zima w Polsce jest taka krótka???

Partnerująca jej Chelsea, z rootowanymi rzęsami nabyta także z drugiej ręki w 2011 r. pochodzi z serii: „Night on the Town” – był to pierwszy z zestawów, w którym wyszła razem z Hudsonem. 

Kolejny to „Out & About” (2007), gdzie występuje w swej chyba najpiękniejszej wersji, a do tego na nowym moldzie z otwartymi ustami (epizodycznie), oraz w zestawie walentynkowym, przetłumaczonym u nas na „My Scene na randce”. W tym secie dziewczyna ma już małe oczy i mniej wyrazisty koloryt, a chłopak namalowane włosy. Za to oboje otrzymali artykułowane ciałka!

A to już wspomniane porównanie pierwszych lalek z tymi nieco nowszymi: My Bling Bling (2005), oraz Boutique Divas (2005).

Chelsea funkcjonuje od początku do końca projektu My Scene, zatem wszelkich wariantów tej lalki powstała ogromna ilość na przestrzeni niemal dekady. Do wątku tej konkretnej bohaterki wrócę kiedyś, jak wygrzebię z pudeł moje pozostałe Scenki.   
Zainteresowanych zapraszam też TUTAJ:  simran2pl.blogspot.com