Witryna - okazyjny zakup/Occasional purchase

Odkąd uporałam się wreszcie ze sprawą książki, mój stres i wyczerpanie nabrały takich rumieńców, że mogłyby przyćmić słońce. Kto miał pogratulować, pogratulował, kto miał pozazdrościć - pozazdrościł. Wszystko w myśl przewidywań ;-). Teraz nastała proza codzienności... Słyszałam, że tak jest: iż po wielkim wysiłku, wcale nie spada z nas natychmiast jego widmo, tym bardziej gdy jeden wysiłek zmienia się w drugi. A prawda jest taka, że weszłam w fazę permanentnej szarpaniny, szukania miejsc zbytu, nawiązywania kontaktów i wypiekania dwóch pieczeni na jednym ogniu, bowiem szukam jednocześnie nowej pracy... I tak, tydzień za tygodniem, przynosi multum rozmów, nowych twarzy, różnych temperatur emocjonalnych. Po każdym taki spotkaniu, jestem jak chora następnego dnia, wypluta, zużyta, myśląca o następnych telefonach, które trzeba wykonać i już kalkulująca, co rokuje, a co nie. Reguła jest jak zawsze ta sama. Jednakowy scenariusz obowiązywał, gdy na studiach wstawiałam do galerii swoje obrazy, a po studiach, pracowałam kilka lat jako dziennikarka. Gdy idziemy gdzieś po znajomości, wszystkie chwyty są dozwolone. Żadnego spinania się, maskowania, układania - wystarczy uśmiech i zazwyczaj jest on szczery. Sprawa i tak będzie miała przebieg zgodny z naszymi oczekiwaniami. Gorzej, gdy idziemy gdzieś na pałę, bez wcześniejszej zapowiedzi na salonach. Tu potrzeba nie lada zdolności aktorskich i wiary, że wierzymy w to, co robimy ;-) Widzisz Osobę na Stanowisku, która dużo może i nie omieszka ci tego oznajmić między wierszami, musisz prowadzić kurtuazyjną konwersację na tematy w "dobrym tonie" (choć masz ochotę ryknąć: "Da mi pani/pan tę pracę do cholery, czy nie!?") i udawać ufną jak dziewczynka z przedszkola, choć czujesz, że Osoba na Tronie ma cię kompletnie w de, palcem w twojej sprawie nie kiwnie, ale ust nie skrzywisz, bo może jednak coś ją ruszy, książki zamówi, albo robotę znajdzie, lub choć popchnie cię dalej... No, masakra! Sprawdza się także Reguła Nr 2.: Ci, którzy dużo mogą, nigdy nic dla ciebie zrobią. Ci, którzy mogą mało - zrobią najwięcej. Ci którzy nie mogą nic - będą bardzo pragnęli pomóc i czasem podadzą jakąś złotą myśl.
Na szczęście w jednym miejscu kluje mi się konkretnie fajna współpraca. Narodził się też świetny pomysł na promocję mojej książki. Ale tak, czy siak, pośród koszmarów, które towarzyszą mi co noc od czterech lat, zaczyna się pojawiać też inny sen: pakuję walizkę (nie mam takiej, więc nie jest proroczy ;-)), w drugą rękę biorę klatkę z kotami, zamykam na klucz drzwi, wyciągam baterię z komórki i... znajduję się na bezludnej wyspie! (standardowa, jak ze wszystkich przygodowych filmów, ale wiem niezachwianie, że człeka tam nie uświadczę) Czyż to nie piękny sen? :-)))      
A w realu stresy odreagowuję rzeźbiąc i podziwiając moją kolekcję, której jeszcze nigdy nie widziałam w takim zestawie:

Flavas i Bratz:

Skipper i Kiry:

Barbie z lat '90.:

Bratz:

Vintage:

Czemu? Bo duża część tych lalek, spędziła ostatnich 5 lat, a niektóre i całe swoje lalkowe życie - w kartonach! Na szczęście zakupiony za 100 zł mebel wraz z początkiem roku, rozwiązał w dużym stopniu problem kartonowiska zawalającego mi najmniejszy pokój. Wprawdzie są już tam dwie małe witrynki z Ikei i jedna większa, ale ilość pozostałych pudeł, zachwycała tylko kotkę ;-)

Miały też koty używanie, gdy zaczęłam rozbrajać ten strychowy skład:

A ja, jak jakiś robot tyrałam półtora dnia i półtorej nocy w amoku odkrywcy. 3 i pół roku temu, przeprowadzałam się w tak wielkim psychicznym bólu, że wiele pozycji które owijałam w ściereczki mechanicznie, umknęło mojej uwadze. Nie zabrakło więc kilku "ochów" w stylu: "O, rany, ja to jednak mam?" ;-)
Były też westchnienia rozczarowania, gdy patrzyłam na lalki kupione za kieszonkowe w liceum, które latami stały wystawione na promienie słoneczne, kurz i dym papierosowy, emitowany nie przeze mnie wprawdzie, ale mym lalom dokuczający. Panny te mimo teoretycznego braku użycia, wyglądają jak nabytki z pchlich targów. Jeszcze gorzej ma się rzecz z ubrankami. Ocalały tylko te, które zaraz po zakupie lalki lądowały z powrotem w pudełku. Na całe szczęście, takich była większość, bowiem firmowa estetyka za grosz kiedyś do mnie nie trafiała.

Mebel jest używany, a lewa górna szyba ciężko chodzi. Ale jego pojemność i cena, satysfakcjonują mnie w zupełności. Przypomina mi też meble, jakie pamiętam z różnych domów i miejsc, z lat mojej wczesnej podstawówki. Ma w sobie jakieś skromne ciepło.
I nie ukrywam, że każdą wolną chwilę, poświęcam na stanie przed nim z rozdziawionym z zachwytu dziobem. Tam pozwalam sobie zapomnieć o stresie i tym wszystkim, co muszę bez entuzjazmu wykonać.

Zainteresowanych zapraszam na drugiego bloga, gdzie pokazuję nieco drobiazgów z ceramiki i trochę klimatycznych zdjęć: simran2pl.blogspot.com

A tych, którzy chcą się pośmiać z ludzkiej głupoty, zapraszam tutaj:  simran4.blogspot.com