99% TESTOSTERONU! Spotkanie równouprawnione. Część 2.

Zaziębienie pognałam, ale wyczerpania nie dałam rady. A fuj! Czy to kwestia pogody i faktu, że znowu mimo nakładania ciepłych ciuchów marznę jak potępieniec, czy może spraw bardziej osobistej natury, licho wie. Koniec końców przywlekłam się nieco na siłę do kompa, by zakończyć relację z chłopskiego spotkania, bo w poprzednim odcinku, dobrnęłam zaledwie do półmetka.

Ochłonęłam z grubsza po jednodniowym romansie z Mrocznym Księciem (no przecież jest już zajęty, więc mierzmy siły na zamiary ;-) i przywracam do łask, wszystkich standardowych panów – drobnych, ale wcale nie mniej męskich.

Ślimaka pokonał ostatecznie ten dzielny osiłek, któremu nie straszne ani kombinerki, ani zabójczo ostra papryczka.

Inni panowie przyglądali się w milczeniu eksmisji twardego mięczka, ale byli też tacy, którzy w ogóle nie zauważyli incydentu, bo na horyzoncie ujrzeli... swoją miłość.

- Ojej, chyba Amor mnie postrzelił!...

- Jakiś ty piękny… Mówisz, że tyle lat mieszkamy pod jednym dachem? Ale w innych pokojach! To się nie pisze w rejestr... Ustawili mnie w witrynie obok Kajol! Proszę, oto brokatowy kot dla ciebie, w sam raz pod kolor twoich oczu, o najdroższy!  
(Polecam genialny film: "Chicken Tikka Masala" - u nas przetłumaczony jako: "Przepis na miłość"; reż. Harmage Singh Kaliari - o tym, jak pan kocha pana, ale każą mu poślubić panią...)  

Wybrańcem Kena wyprodukowanego tylko na rynek indyjski (kiedyś poświęcę posta lalkom Mattela dla Indii i Filipin), stał się Brandon z młodzieżowej telenoweli „Beverly Hills 90210”. (Mattel 1991r.) Nie cierpiałam tego pretensjonalnego serialu, bo za groma nie mogłam w postkomunistycznej rzeczywistości utożsamić się z nierealnym dla Polaka blichtrem. Denerwowali mnie też dorośli aktorzy udający nastolatków. Ale czy mi się to podoba, czy nie – serial zyskał miliony fanów na całym świecie. Ja – cóż… Wolałam „Cudowne lata”. Ale może także dlatego, że bohaterowie byli młodsi ;-).

Niemniej lalki, zwłaszcza te męskie, przypominają do złudzenia oryginalnych aktorów: Jasona Priestley’a i Luke’a Perry’ego.  

A skoro już jesteśmy przy Mattelu, to trochę historii. Pierwszy Allan (1964 – 66) i wskrzeszony Alan (1991r.) z serii „Wedding Day Midge”.

Można było kupić go zarówno w oddzielnym pudełku, jak i w zbiorczym, zawierającym 6 lalek. Każdy z nich, miał na sobie biały garnitur.
Chciałam zwrócić uwagę na jeden istotny fakt: Mattel jak ognia, pomijając edycje Kena na inne rynki, unikał zestawienia ciemne włosy + brązowe oczy. Taki „look” upiekł się tylko Alanom. Z tego, co kojarzę, Ryan ma jakieś w miarę ciemne oczy, ale też chyba nie brązowe…   

Ken Shave’n Style (Mattel 1999r.) kontra Paul Popstar (Hasbro 1995r.) 

Paul w oryginale miał komiczne, jaskrawe ciuchy - kiedyś o nim napiszę...

Justin Timberlake, Zurineczki (Living Toyz) 

i moi JLS. 

To już nie ma epoka i nie ten muzyczny klimat – ale lalki bardzo podobne do oryginałów. U Justina zachwyciły mnie mega realistyczne dłonie. Niestety, nie miałam przy sobie macro.

   

Perfekcyjnie wykonany żołnierz Lanard Toys, którego kupiłam w latach ’90. na targowisku w drodze do liceum. Gdzieś mam jego namiary (tekturka), kiedyś poświęcę mu wpis, tym bardziej, że mam tego gościa jeszcze w wersji całkowicie AA.

Jak pisałam poprzednio, kwiaciarnia „Secesja” mogłaby wyłonić się z historii Jaoan Aiken. W labiryncie zaplecza, odkryłam taki oto pokoik. Po prostu przytulne mieszkanko, pełne książek i lalek! No, coś magicznego! (całkiem, jak w moim dawnym domu...)

Z innego zakamarka zaczęły napływać też kartony z … paniami. Nie zawsze odzianymi (sorry!) - no, ale to bazarowe nabytki. Jeju, tylko zazdrościć takich plonów! Nie wiedziałam co dotykać, ujrzałam przy okazji też wiele pozycji, które mam i ja.

Nie zauważyłam, że się ciemno zrobiło, a to przecież sobota, więc autobusy kursują znacznie krócej jak przystało na europejską stolicę. Ratunku!! Pierwszy zawiózł mnie sprawnie na Pl. Wilsona, gdzie w lodowatym powietrzu pół godziny oczekiwałam z duszą na ramieniu na drugi (bo się bestia spóźnił). Groteskę dopiero okoliczności nakręciły. Kierowca debiutant… zgubił drogę i zabłądził gdzieś na Marymoncie. Na szczęście poprowadzili go pasażerowie. W ten sposób, w ostatniej chwili zdążyłam na … ostatni autobus, ten docelowy. Drogę umilał mi pijacki kwartet wymachujący butelkami na środku pojazdu i bluzgający bez znaków przestankowych, więc marzyłam o chwilowej głuchocie, bo nawet na pasjonującej powieści Agathy Christie nie byłam w stanie się skupić choćby elementarnie. Panowie pociągając z flaszek chwalili się także swoimi „osiągnięciami” – kto, gdzie, ile i za co siedział.

A tak miło było wśród lalek! ;-)    

Po powrocie do domu, ujrzałam taką scenkę w witrynie:

Widać i lalki, bawiły się wyśmienicie, gdy mnie nie było... ;-)